Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Μια ερώτηση για το επιλογικό του Γιάννη Ρίτσου

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό



Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.
Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.
Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ
τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.

Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:
Θἄθελα
ἀκόμη μιὰ φορὰ μὲ τὸ λεπτὸ δρεπανάκι τοῦ φεγγαριοῦ νὰ θερίσω
ἕνα ὥριμο στάχυ. Νὰ σταθῶ στὸ κατώφλι, νὰ κοιτάω,
καὶ νὰ μασῶ σπυρὶ σπυρὶ τὸ στάρι μὲ τὰ μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι εὐλογώντας τοῦτον τὸν κόσμο ποὺ ἀφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβαίνει τὸ λόφο στὸ πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα
πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ
δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.

Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.



Τι να είναι άραγε αυτό το μικρό κόκκινο μπάλωμα στο αριστερό μανίκι; 
Μοιραστείτε τις σκέψεις σας μαζί μας...

26 σχόλια:

  1. Μια και (ωραία) έβαλες την ερώτηση, Βασιλική, γιατί δεν κάνεις την αρχή δίνοντας μια ερμηνευτική πρόταση; ( Αυτή που μου είπες σε ένα διάλειμμα, ίσως;)

    Όσο για τον τελευταίο στίχο του ( ίσως γι' αυτό προπάντων θα άξιζε να με θυμάστε") διάλογο ανοίγει και το ποίημά του "Ανταπόδοση", από τη συλλογή Ανταποκρίσεις:
    " Πάλεψε μέ τίς λέξεις, μέ τό χρόνο, μέ τά πράγματα. Ἔδωσε θέση
    στήν πεταλούδα, στό χαλίκι, στ’ ἀλογάκι τῆς Παναγίας,
    στούς ὁλονύκτιους στεναγμούς τῶν ἄστρων, στή δροσοστάλα
    πού πέφτει ἀπ’ τό ροδόφυλλο, στ’ ἄρρωστο ἀηδόνι, στίς μεγάλες σημαῖες,
    στό γαλάζιο, στό κόκκινο, στό κίτρινο. Πλούτισε τόν κόσμο
    μέ μόχθο κι ἐγκαρτέρηση. Σκαλί σκαλί
    ἀνέβηκε τήν πέτρινη τεράστια σκάλα. Τώρα, ἐκεῖ πάνω,
    ἄλλα παράσημα δέν ἔχει πιά παρά τά βέλη στά γυμνά πλευρά του."

    Μιλάει για βέλη στα γυμνά του, ως μόνα του "παράσημα"..Πόσο απαντάει στο "αξίζει να με θυμάστε";

    Και, επίσης: Μήπως - μήπως, λέω, η Ανταπόδοση έχει μέσα της και τη λύση στο ερώτημα που έβαλες;

    ( Πω, πω, νομίζω πως στο μπλογκ μιλάω πιο πολύ κι από την τάξη!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει λοιπόν. Ας κάνω την αρχή και ας αποκαλύψω... τις ιδέες μου.

      Όπως διαβάζετε και εσείς, προς το τέλος του ποιήματος, γίνεται μία αναφορά από τον Ρίτσο σε ένα υπέροχο τοπίο, το οποίο καθηλώνει και τον πιο απαιτητικό θεατή. Σε αυτό λοιπόν το γλυκό τοπίο και μέσα από τη μικρή μας βόλτα στο λόφο, κοιτάζοντας το πάγχρυσο λιόγερμα, το βλέμμα μας πέφτει σε μια προτροπή. Μια προτροπή που μας κατευθύνει σε ένα μικρό κόκκινο μπάλωμα, σε μια μικρή λεπτομέρεια, σε ένα τίποτα στον απέραντο κόσμο. Μια προτροπή μου μας αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε την πραγματικότητα και μας δείχνει κάτι που δεν είχαμε δει, κάτι που δεν είχαμε προσέξει, κάτι τελείως αδιάφορο για τη δική μας οπτική.

      Ίσως λοιπόν, σκοπός του Ρίτσου να ήταν να μας φανερώσει ένα μικρό μυστικό, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια στάση ζωής.

      Μας προτείνει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα θέματα που μας αφορούν επιφανειακά και να κοιτάξουμε στο βάθος. Να καταλάβουμε, πως η ζωή βρίσκεται στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας και να μάθουμε να τις απολαμβάνουμε.

      Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν αυτό που πιστεύω είναι και σωστό, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί αυτό που είναι σημαντικό, είναι το πως ο καθένας από μας εκλαμβάνει κάτι ασήμαντο στη ζωή και πως αυτό μπορεί να προσφέρει κάτι διαφορετικό στον δικό του μικρό πλανήτη.

      Αυτό έκανα λοιπόν και εγώ, έφτιαξα τον δικό μου πλανήτη και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο...

      Διαγραφή
    2. Βασιλική, υπέροχος ο μικρός σου πλανήτης και θα τον επισκέπτομαι να βλέπω τις μεταλλάξεις του. Μπράβο σου κορίτσι μου για την ματιά σου στο βάθος των πραγμάτων. Την χρειαζόμουν. Μια και εγκλωβισμένος στις προκαταλήψεις μου, αδυνατούσα να δω το βάθος. Χαίρομαι. Πολύ χαίρομαι...

      Διαγραφή
  2. Καταρχάς Βασιλική πολύ ωραίο το θέμα σου. Δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι αυτό που εννοεί ο Γ. Ρίτσος αλλά θα μπορούσα να πω ότι συμφωνώ μαζί σου, εννοώντας ότι ίσως ο ποιητής θέλει να μας κάνει να προσέξουμε ακόμα και τα πιο ασήμαντα πράγματα. Διότι ακριβώς εκεί στα πιο "μικρά" και «απαρατήρητα» πράγματα όπως τα θεωρούν οι άνθρωποι να βρίσκεται όλη η ομορφιά του κόσμου και της ζωής αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά αλλά και τη ψυχή μας ούτως ώστε να τα προσέξουμε . Έτσι έμμεσα μας προτρέπει να προσπαθούμε να δίνουμε αξία σε ότι υπάρχει γύρω μας (όπως είχε πει και ένας άλλος μεγάλος ποιητής ο Οδυσσέας Ελύτης: από ένα τίποτα γίνεται ο Παράδεισος!)…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία, τι ωραία που τα λες!! Χαίρομαι που ο Ρίτσος σε εμπνέει και σου προσφέρει μια νέα οπτική γωνία!

    Και αφού βλέπω πως σου αρέσει ο Ελύτης, ίσως η επόμενη ανάρτηση να έχει κάποιο ποίημα του!?! :)
    Αν δεν το κατάλαβες σε προκαλώ να κάνεις ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Πράγματι, Βασιλική και πολύ ωραία τα λέει η Μαρία και πολύ ωραία την προκαλείς για ανάρτηση! Μάλιστα, αν έβαζε κάτι σχετικό με Ελύτη, θα μας έκανε και εισαγωγή για την τάξη, μια και θα ασχοληθούμε τον Ιανουάριο..

      ...λες, Μαρία;

      Διαγραφή
  4. Βασιλική, και εγω με την σειρά μου θα συμφωνήσω με αυτά πού προανέφερες. Ο Ρίτσος, προσπαθεί οπως ειπες, να μας κανει να εμβαθύνουμε στα πράγματα γενικότερα, διότι πραγματι, στις λεπτομέρειες κρίνονται ολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παιδιά, μια και το πάτε το πράγμα προς την ερμηνεία των μικρών πραγμάτων, των σημαντικών "ασήμαντων", ίσως ταιριάζει και "Το νόημα της απλότητας, του Ρίτσου, από τις Παρενθέσεις ( 1947, αν δεν κάνω λάθος):

    " Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε
    αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
    θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
    θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
    H κάθε λέξη είναι μια έξοδος
    Για μια συνάντηση πολλές φορές ματαιωμένη
    Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη
    Και τότε μια λέξη αληθινή,
    Σαν επιμένει στη συνάντηση. "

    Δεν είναι πολύ ωραίο;
    Το βρήκα και σε ένα βίντεο, με μουσικό "χαλί" μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα - εδώ:

    http://www.youtube.com/watch?v=yV1l1M4S3nw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, τι όμορφο και συγκινητικό που είναι!
      Για πείτε μου κύριε, γιατί δεν το διαβάσαμε στην τάξη; Θα μπορούσαμε να πούμε τόσα πολλά...
      Πρώτα από όλα, τι εννοεί με αυτήν τη συνάντηση και γιατί να είναι ματαιωμένη;
      Έπειτα γιατί η σιωπή είναι γονατισμένη, εεε;
      Απαιτώ απαντήσεις :) ^_^

      Διαγραφή
  6. Μα (και) γι'αυτό, Βασιλική, κάναμε το μπλογκ μας. Για να βάζουμε και όσα δεν προλαβαίνουμε να διαβάζουμε και να συζητάμε στην τάξη..

    Πω, πω, πολλά ρωτάς..Ας μείνουμε στο πρώτο, τη συνάντηση, αυτό που επιδιώκει η κάθε λέξη όταν βγαίνει από μέσα μας.
    Εγώ νιώθω πως η κάθε μας λέξη είναι το σχήμα των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Σα να ντύνονται αυτά, να φοράνε τη λέξη και να κάνουν την έξοδό τους με σκοπό τη συνάντηση. Ποιος θα ακούσει τη λέξη;Ποιος θα τη διαβάσει; Ποιος θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα της σκέψης και της ψυχής μας;

    Κάθε μας λέξη αποζητά την επικοινωνία και την επαφή, αποζητά τον Άλλο.
    Και, βέβαια, ξέρεις κι εσύ ότι πολλές, πάρα πολλές, δυστυχώς, φορές, ματαιώνεται, δεν τον βρίσκει, η συνάντηση με τον Άλλο που ποθήσαμε δε συμβαίνει ποτέ.

    Κοίτα και τον τελευταίο στίχο: Κλασικός Ρίτσος: Η λέξη η αληθινή επιμένει, δεν τα παρατά, προσπαθεί, ελπίζει, επιδιώκει. Η συνάντηση είναι πάντα ο στόχος της.

    Ουφ! Μ' έπιασε πάλι, ε; Τώρα, εγώ φταίω ή εσύ που απαιτούσες απαντήσεις;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ και να 'μουν μαθητής σου...πόσα πράματα θα μάθαινα στο καιρό τους σε αυτή την ζωή!!!
      Διονύση μου. Δάσκαλέ μου!

      Διαγραφή
    2. Γεια σου, Βαγγέλη. Με πολλή χαρά σε βλέπουμε στην τάξη μας.
      Η ερώτηση είναι: Έχουν καιρό τα πράγματα για να μαθαίνονται;
      ( Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο μια απάντηση..)

      Δες, τώρα: Δεν είναι ωραίο που μεγαλώνοντας συνεχίζουμε να μαθαίνουμε;

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
    3. Οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκινήσατε με αυτά που γράψατε..Καταρχάς θεωρώ απλά υπέροχο «Το νόημα της απλότητας» του Γιάννη Ρίτσου..Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας σχετικά με τα όσα είπατε για τις λέξεις διότι όντως πράγματι είναι το μέσον εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας..Βέβαια πολλές φορές αρνούμαστε να τις χρησιμοποιήσουμε και να πούμε τα όσα νιώθουμε διότι φοβούμαστε ότι είτε «η συνάντηση θα είναι μάταιη με τον Άλλο» είτε γιατί δεν θέλουμε να εκτεθούμε φοβούμενοι να δείξουμε αυτά που αισθανόμαστε..Πιστεύω (δεν ξέρω αν είναι σωστό) ότι με το να μην χρησιμοποιούμε τα λόγια και να μην εκφραζόμαστε κάνουμε τα πάντα πιο σύνθετα και νιώθουμε πάντα κάτι να λείπει από την επαφή μας με τους άλλους διότι εφόσον οι λέξεις είναι ο τρόπος για επικοινωνία όταν δεν τις χρησιμοποιούμε χάνεται όλο αυτό και τότε αναπόφευκτα απομακρυνόμαστε..

      Διαγραφή
    4. Θυμάμαι την ταινία του Αλμοδόβαρ, Μαρία, το "Μίλα της", στην οποία, ανάμεσα στα άλλα θέματά της, φωνάζει η ανάγκη να μιλάμε, η ανάγκη να απλώνουμε τη λέξη μας στον άλλο, προβάλλει σα θεραπευτική, λυτρωτική διαδικασία.Κάτι που η ζωή μού έχει δείξει κι εμένα καθόλου λίγες φορές..

      Ε, πια, τι στο καλό μάς το έδωσε το χάρισμα η φύση; :-)

      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  7. Διονύση μου, Δάσκαλέ μου, στην ερώτησή σου Έχουν καιρό τα πράγματα για να μαθαίνονται; η απάντησή μου είναι μια και μοναδική. Όσο ζω μαθαίνω. Η επιθυμία μου να σε έχω δάσκαλο στο καιρό που ήμουν μαθητής - όχι ότι με χαλάει που σε έχω, έστω και τώρα - έχει να κάνει με την "απληστία" που με διακατέχει για την γνώση και για να μπω στο πνεύμα της τοποθέτησης της Μαρίας, να χρησιμοποιώ τις λέξεις για να επικοινωνώ τα συναισθήματά μου.
    Και η αλήθεια είναι, πως χρόνια τώρα που είμαι στην τάξη σου, μόνο υπέροχα συναισθήματα αναβλύζουν από αυτή μας την επικοινωνία. Και για αυτό είμαι ευγνώμων τόσο σε σένα, όσο και στους υπόλοιπους "συμμαθητές" μου.
    Να ευχηθώ καλές γιορτές σε όλους και η χαρά της αναζήτησης της γνώσης και της επικοινωνίας των συναισθημάτων να μη λείπει από την τάξη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βαγγέλη, ωραία, χριστουγεννιάτικα τα λόγια σου και σ' ευχαριστούμε πολύ.

    Γηράσκουμε αεί διαδασκόμενοι - προφανώς, κι εγώ αυτό έλεγα στο προηγούμενο σχόλιο.

    Η μικρή μου ένσταση στα λόγια σου είναι πως σε μια σχέση ο ένας λειτουργεί ως δάσκαλος του άλλου, οπότε, μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα δάσκαλοι και μαθητές - όχι εγώ, λοιπόν, μόνο δάσκαλος:-)

    Πολλά φιλιά και ευχές, συμμαθητή:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αρχικά θα πρέπει να σας πω πόσο έκπληκτη αλλά και χαρούμενη είμαι για όλη αυτή τη συζήτηση που ξεκίνησε. Χαίρομαι πολύ που το blog μας επεκτείνεται, εμπνέει και επηρεάζει και άλλους( Βαγγέλη δεν κατάλαβα ακριβώς ποιος είσαι, αλλά βλέπω πως παίζεις σημαντικό ρόλο στην προσπάθειά μας και χαίρομαι πολύ ^_^) και που αυτοί οι άλλοι μας βοηθούν και ανταποκρίνονται στις ιδέες μας.

    Άσχετο αλλά κύριε, σκεφτήκατε ποτέ να γίνετε συγγραφέας!?!
    Όλα όσα γράψατε είναι πολύ όμορφα και συγκινητικά και πιστεύω πως εκφράζουν, αν όχι όλους, τους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο (μπορεί να το παράκανα λίγο άλλα δεν πειράζει).

    Και όσο αφορά στη λέξη, παρόλο που έχω την εντύπωση πως δεν κατανοούμε πλήρως τη σημασία της, κατά κάποιο τρόπο τη νιώθουμε... Γνωρίζουμε πως χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε πολιτισμός και πως χωρίς αυτήν δεν θα ξέραμε ποιοι είμαστε.

    Η γλώσσα μας κάνει αυτό που είμαστε, η γλώσσα μας εξελίσσει, η γλώσσα είναι κομμάτι της ζωής μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να πω και γω γνώμη; Αλήθεια σου λέω Διονύση δεν το ήξερα το ποίημα που αναλύουμε ( αναλύουμε, λατρεύω την λέξη αυτή!).
    Δεν ξέρω πότε είναι γραμμένο το ποίημα (και δεν το γκούγκλαρα για να μην πέσω πάνω σε καμιά ανάλυση και με αποπροσανατολίσει) αλλά μήπως θα έπρεπε να έχουμε υπόψιν πως ο Ρίτσος είναι αριστερός. Επίσης εδώ οι λέξεις όπως "αριστερά", "κόκκινο", "δρεπάνι" τον προδίδουν.
    Επειδή δε γνωρίζω τη χρονολογία της σύνθεσης δεν μπορώ να υποθέσω αν μιλάει για την απογοήτευση που βίωσε από το κόμμα που υποστήριζε και προσπαθεί έτσι να δείξει πως ακόμη στο βάθος ελπίζει πως όσα τους έταξαν θα πραγματοποιηθούν.
    Τέλος, να πω ότι μου θύμισε ένα άλλο του ποίημα (γι' αυτό τα υποθέτω αυτά):
    ΙΣΤΟΡΙΑ

    "Τα σχέδια δεν χρησίμευαν σε τίποτα – κάθε τόσο
    ανατρέπονταν,
    όπως εκείνο το λεωφορείο στην εξοχή, – οι πιότεροι
    σκοτώθηκαν,
    τους άλλους τους κουβάλησαν στο πιο κοντινό νοσοκομείο·
    ένας τροχός
    κύλησε κάτου· τον βρήκε ένα παιδί· σκάρωσε πρόχειρα ένα
    χειραμάξι·
    γυρίζει τώρα στο προάστιο· πουλάει πορτοκάλια· τα
    πορτοκάλια λάμπουν,
    ένας σωρός ασήμαντοι ήλιοι. Τόσο απλά περνάμε.
    Τόσο απλά μιλάμε. Τόσο απλά
    μιλάμε, ξεχνάμε, συνηθίζουμε. Τόσο απλά μας ξεχνάνε."

    Παραπάνω γίνεται νύξη στην πολιτική που ακολούθησε η αριστερά, ίσως λοιπόν να υπάρχουν διακειμενικές σχέσεις..

    ΥΓ: Το ποίημα που παρέθεσες παραπάνω είναι από τα αγαπημένα μου και η Ρεμπούτσικα επίσης!!

    ΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Αλς!

      Προφανώς δεν είμαι εδώ για να κρίνω αυτά που γράφουμε. Θέλω μόνο να πω πως μου ήταν πάντα γοητευτικές οι διαδρομές που τραβάει ο νους του καθενός μας, μέσα από μια κοινή αφορμή.

      Καθώς διαφοροποιείται η οπτική γωνία και διασταυρώνονται οι ματιές, το ποίημα μπορεί και να γίνεται πιο πλούσιο.

      Να, ας πούμε, στο ποίημα που παραθέτεις, στην Ιστορία, εγώ ξέρεις πού στέκομαι περισσότερο; Σ' αυτό τον κύκλο της ζωής που κάνει ο τροχός, από το θάνατο στη ζωή, απ' αυτούς που σκοτώθηκαν, στα λαμπερά πορτοκάλια. Παρόλο που αναγνωρίζω πως δεν είναι το θεματικό κέντρο του ποιήματος.

      Αλς, πολύ σ' ευχαριστούμε για την κουβέντα. μας έδωσες ...πολλή τροφή:-)

      Καλή βδομάδα

      Διαγραφή
    2. Εγω μπορει να θυμασαι σε ποιους στιχους στεκομαι μιας κ ειχα κανει αναρτηση καποτε. Εκει που μιλαει για το πως περναμε,ξεχναμε κλπ. Μου ειχε αποτυπωθει απο την πρωτη αναγνωση.. Εξαλλου για να πω την αληθεια δε μαρεσει να μενω στις πολιτιξες ιδεες των ποιητων ακμοη κι αν καποιοι αυτο επεδιωκαν! (μη με βλεπετε που το εκανα παραπανω :-P )

      Διαγραφή
    3. Πράγματι,κι εμένα μ' αρέσει πολύ το σημείο αυτό. Βλέπεις τι πικρά που εναλλάσσονται το "ξεχνάμε" και το " μας ξεχνάνε";

      Διαγραφή
  11. Πράγματι, αυτό για τις πολιτικές πεποιθήσεις του Ρίτσου μπορεί να ισχύει. Η αλήθεια είναι πως πριν λίγες μέρες μου είπε κάποιος κάτι παρόμοιο. Εξάλλου, είναι γεγονός, πως ο Ρίτσος αναζητούσε ευκαιρίες για να εκφράσει τα πιστεύω του.
    Ίσως λοιπόν και αυτό το ποίημα να είναι μία από αυτές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Βασιλική μου, ένας ...συμμαθητής σου κι εγώ.Που αναζητά την δροσιά της ζωής στις φρέσκες ιδέες της νιότης σας.
    Σας είμαι ευγνώμων γι' αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λοιπόν, να σας δώσω και μια άλλη ερμηνεία που μου έλεγε η Ειρήνη Κ. σε ένα διάλειμμα. Περίμενα μήπως και την ανέβαζε η ίδια στα σχόλια, αλλά μια και δεν το έκανε, είπα να μη σας τη στερήσω.

    Μια και το "Εκείνος", έλεγε, είναι κεφαλαίο και μπορεί να εννοεί το θεό, ίσως η προσοχή στο μικρό μπαλωματάκι να είναι η επισήμανση ότι η τελειότητα, οι απόλυτοι μύθοι, μπορεί να είναι απλησίαστα, ακατόρθωτα πράγματα κι έτσι εμείς χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας στα ανθρώπινα μέτρα, ζώντας έτσι πιο ισορροπημένα και απλά.

    ( Ελπίζω να το μετέφερα σωστά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εμλενα θα μου επιτρέψετε μια αντιδημοφιλή οπτική.Η αρχή του ποιήματος είναι σαν μια εξιστόρηση της ζωής του Χριστού,ο λόφος είναι η διαδρομή προς τον Γολγοθά που ξέρει ότι θα δοθεί ο επίλογος και το πορφυρό σημάδι στο μανίκι,ο λεκές από το αίμα που καρφώθηκε στην παλάμη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

γράψτε μας κάτι