Μικροεμπνεύσεις

φωτ. από trekearth.blogspot.com

Είπα λοιπόν να κάνω και εγώ την επόμενη ανάρτηση! Διάλεξα λοιπόν να σας παρουσιάσω κάτι δικό μου.Γενικότερα από μικρή μου άρεσε να γράφω-και όταν λέω μικρή, μην φανταστείτε τίποτα πέντε χρονών..δέκα δεν θα ήμουν..;- στην αρχή βέβαια ήταν πολύ αστεία αυτά που έγραφα,απλά ξεδίπλωνε η παιδική μου φαντασία (που από φαντασία εγώ βρίθω..πιστέψτε με..!). Όμως όσο μεγαλώνω το βλέπω πιο σοβαρά το αντικείμενο. Οπότε, μιας και μου αρέσει να παρατηρώ και γενικότερα είμαι αρκετά παρατηρητική, εμπνέομαι από πράγματα γύρω μου και γράφω μονοσέλιδες "μικροεμπνεύσεις", όπως τις αποκαλώ!Για να μην μακρολογώ, γιατί θα βαρεθείτε, όχι τίποτα άλλο, ορίστε η μικροέμπνευση που είχα μία μέρα που επισκέφτηκα τα Αναφιώτικα στην Πλάκα. (Ελπίζω να μην έχω να κάνω με αυστηρούς κριτές! :( )

φωτ. από palmografos.com

Χθες πήγα στα Αναφιώτικα… Ο ίδιος ο παράδεισος, χαμένος κάπου μέσα στην Πλάκα… Ήταν βράδυ, μα στο μυαλό μου φάνταζε μέρα… Κάθε σκοτεινή και μοναχική γωνία, φάνταζε στο μυαλό μου γεμάτη λιακάδα, από αυτήν που όταν χτυπάει στα κατάλευκα σπίτια σε τυφλώνει γλυκά… Τα σπίτια στέκονταν καμαρωτά και σου ψιθύριζαν την ιστορία τους… Σταμάτησα απότομα σε μία γλάστρα που ήταν φυλακισμένη, πίσω από κάτι σίδερα ενός παραθύρου… Κοίταξα τα κατακόκκινα γεράνια και τα χάιδεψα στοργικά… Προχώρησα στα σοκάκια, συντροφιά με το φεγγάρι και το αεράκι που μύριζε καλαμαράκι, από τα διπλανά τουριστικά ταβερνάκια… Τα παραθυρόφυλλα κλειστά, γαλανά βαμμένα… Ο παράδεισος κοιμόταν… Νανούρισμα του, το μπουζούκι εκείνο, που η μελωδία του ταξίδευε μέσα στα στενά της Πλάκας… Τυχερή που είναι η Ακρόπολη… Τον κοιτάζει και τον προστατεύει κάθε μέρα και νύχτα, σαν μάνα που προσέχει το παιδί της…

Ευθύμη Παπαδημητρίου "Αναφιώτικα"

Κοίταξα τον ουρανό, που μελαγχολικός όπως πάντα, σε έκανε να ξεχάσεις πως βρίσκεσαι κάπου μέσα στο χάος της Αθήνας… Σε παραπλανούσε και σε ταξίδευε στα νησιά του Αιγαίου… Ενώ όλος ο κόσμος κάπου διασκέδαζε, σε κάποιο μπαρ, σε κάποια ταβέρνα, μέσα στη οχλοβοή του Μοναστηρακίου και νόμιζε πως δεν μπορούσε να περάσει καλύτερα ένα σαββατόβραδο σαν αυτό, εγώ ταξίδευα στις Κυκλάδες… Ταξίδευα στο παράδεισο… Άγγιζα τα κάγκελα των σπιτιών, που ήταν βαμμένα στα μπλε, και άγγιζα όλο και πιο πολύ τον παράδεισο… Άγγιζα όλο και πιο πολύ την ευτυχία… Περιπλανήθηκα νομίζω αρκετά… Ως που βγήκα στην πολιτεία… Όλοι χαμογέλαγαν γιατί πέρναγαν το ιδανικό σαββατόβραδο… Εγώ χαμογέλαγα γιατί ανακάλυψα το παράδεισο…Γιατί άγγιξα την ευτυχία…