συνάντηση κορυφής: τα κορίτσια υποδέχονται το συγγραφέα |
Πίσω από το κάθε τι που συμβαίνει
υπάρχουν οι δυνάμεις που το κάνουν και συμβαίνει.
Στην επίσκεψη του - φίλου μας πια-
συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου στο
σχολείο μας, με αφορμή την ανάγνωση του βιβλίου του «Στη διαπασών», εύκολα
διέκρινε κανείς
-την προετοιμασία που είχαν κάνει
η Σόνια, η Αγαθή και η Ελένη,
-το ενδιαφέρον των φίλων και
συμμαθητών που ήρθαν,
-την ευγένεια, την προθυμία και
τη διάθεση του ίδιου του συγγραφέα.
Να γιατί χαρήκαμε τη συνάντηση.
Συνάντηση που έγινε, πιστεύω, γόνιμη, χάρη στη συζήτηση που επίσης με τόση
όρεξη συμμετείχε ο συγγραφέας.
Το χαμόγελο του κ. Παπαθεοδώρου ήταν μεταδοτικό:-) |
Δεν αφήσαμε έξω πολλά πράγματα:
Μυστικά της γραφής, πώς ξεκινάει κανείς, ποια ερεθίσματα, ποιες αφορμές, ποιες
έγνοιες, ποιο το δέσιμο με τους ίδιους τους ήρωες, οι προβληματισμοί, η εποχή
και το πλαίσιο για το στήσιμο των έργων που προσφέρει, χείμαρρος ο κ.
Παπαθεοδώρου, προλάβαινε τις ερωτήσεις μας.
Η Ελένη - με βοηθό την .. Ελένη..- κάνει φύλλο φτερό το "Στη διαπασών". |
Ο κ. Παπαθεοδώρου επιδεικνύει το πορτρέτο που του φιλοτέχνησε ο μικρός Δημήτρης. Είχε προηγηθεί και το καδράκι με την α λα FBI προσωπογραφία του συγγραφέα από την Κωνσταντίνα |
Αλλά και στο ίδιο το έργο, τη
Διαπασών, σεργιανίσαμε. Επιμένοντας περισσότερο να καταλάβουμε πώς έμπλεξε ο
Θανάσης μ’ όλα αυτά που έμπλεξε, πόσος Θανάσης κρύβεται μέσα μας, τι μας κάνει
Θανάση, τι χρειάζεται για να αλλάξει ο Θανάσης, ή, για να το πούμε αλλιώς, τι
χρειάζεται για να κερδίσει η αγάπη το Θανάση.
Ο συγγραφέας μαθαίνει για το βιβλίο του |
Όπως τόνισε και ο συγγραφέας,
ευχαριστώντας σας στο τέλος, δεν είναι το πιο συνηθισμένο να αποφασίζετε μια
Κυριακή απόγεμα να έρχεστε ... σχολείο, στο χώρο που όλη τη βδομάδα το
συνδυάζουμε με τις υποχρεώσεις και ίσως τη ρουτίνα.
προγράμματα και αναμνηστικοί σελιδοδείκτες |
Την πνευματική τροφή ακολούθησε ... ακατάσχετη πιτσοφαγία. Κάποιοι γονείς από πίσω μάς φρόντισαν ιδιαιτέρως! |
Ο κ. Παπαθεοδώρου το έλεγε για σας,
εγώ θα το πω και για κείνον και για σας. Και γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω
ουσιαστικότατα και καθόλου τυπικά όλους, ή δυνατόν έναν ένα, όσοι ήσασταν εκεί
και μοιραστήκαμε αυτές τις στιγμές.
Τις στιγμές που πέρα από τα άλλα,
μας άφησαν και μιαν αίσθηση κοινότητας, συντροφικότητας. Τις στιγμές ενός σχολείου
που αναπνέει.