Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Μικροεμπνεύσεις

φωτ. από trekearth.blogspot.com
Είπα λοιπόν να κάνω και εγώ την επόμενη ανάρτηση! Διάλεξα λοιπόν να σας παρουσιάσω κάτι δικό μου.Γενικότερα από μικρή μου άρεσε να γράφω-και όταν λέω μικρή, μην φανταστείτε τίποτα πέντε χρονών..δέκα δεν θα ήμουν..;- στην αρχή βέβαια ήταν πολύ αστεία αυτά που έγραφα,απλά ξεδίπλωνε η παιδική μου φαντασία (που από φαντασία εγώ βρίθω..πιστέψτε με..!). Όμως όσο μεγαλώνω το βλέπω πιο σοβαρά το αντικείμενο. Οπότε, μιας και μου αρέσει να παρατηρώ και γενικότερα είμαι αρκετά παρατηρητική, εμπνέομαι από πράγματα γύρω μου και γράφω μονοσέλιδες "μικροεμπνεύσεις", όπως τις αποκαλώ!Για να μην μακρολογώ, γιατί θα βαρεθείτε, όχι τίποτα άλλο, ορίστε η μικροέμπνευση που είχα μία μέρα που επισκέφτηκα τα Αναφιώτικα στην Πλάκα. (Ελπίζω να μην έχω να κάνω με αυστηρούς κριτές! :( )
φωτ. από palmografos.com


Χθες πήγα στα Αναφιώτικα… Ο ίδιος ο παράδεισος, χαμένος κάπου μέσα στην Πλάκα… Ήταν βράδυ, μα στο μυαλό μου φάνταζε μέρα… Κάθε σκοτεινή και μοναχική γωνία, φάνταζε στο μυαλό μου γεμάτη λιακάδα, από αυτήν που όταν χτυπάει στα κατάλευκα σπίτια σε τυφλώνει γλυκά… Τα σπίτια στέκονταν καμαρωτά και σου ψιθύριζαν την ιστορία τους… Σταμάτησα απότομα σε μία γλάστρα που ήταν φυλακισμένη, πίσω από κάτι σίδερα ενός παραθύρου… Κοίταξα τα κατακόκκινα γεράνια και τα χάιδεψα στοργικά… Προχώρησα στα σοκάκια, συντροφιά με το φεγγάρι και το αεράκι που μύριζε καλαμαράκι, από τα διπλανά τουριστικά ταβερνάκια… Τα παραθυρόφυλλα κλειστά, γαλανά βαμμένα… Ο παράδεισος κοιμόταν… Νανούρισμα του, το μπουζούκι εκείνο, που η μελωδία του ταξίδευε μέσα στα στενά της Πλάκας… Τυχερή που είναι η Ακρόπολη… Τον κοιτάζει και τον προστατεύει κάθε μέρα και νύχτα, σαν μάνα που προσέχει το παιδί της…
Ευθύμη Παπαδημητρίου "Αναφιώτικα"
Κοίταξα τον ουρανό, που μελαγχολικός όπως πάντα, σε έκανε να ξεχάσεις πως βρίσκεσαι κάπου μέσα στο χάος της Αθήνας… Σε παραπλανούσε και σε ταξίδευε στα νησιά του Αιγαίου… Ενώ όλος ο κόσμος κάπου διασκέδαζε, σε κάποιο μπαρ, σε κάποια ταβέρνα, μέσα στη οχλοβοή του Μοναστηρακίου και νόμιζε πως δεν μπορούσε να περάσει καλύτερα ένα σαββατόβραδο σαν αυτό, εγώ ταξίδευα στις Κυκλάδες… Ταξίδευα στο παράδεισο… Άγγιζα τα κάγκελα των σπιτιών, που ήταν βαμμένα στα μπλε, και άγγιζα όλο και πιο πολύ τον παράδεισο… Άγγιζα όλο και πιο πολύ την ευτυχία… Περιπλανήθηκα νομίζω αρκετά… Ως που βγήκα στην πολιτεία… Όλοι χαμογέλαγαν γιατί πέρναγαν το ιδανικό σαββατόβραδο… Εγώ χαμογέλαγα γιατί ανακάλυψα το παράδεισο…Γιατί άγγιξα την ευτυχία…

18 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο, Αναστασία! Μπράβο!!! Ίσως να πρέπει να ασχοληθείς με τη συγγραφή στο μέλλον.... Έχεις ταλέντο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκπλήξεις, Αναστασία, ε;

    Πρώτα πρώτα μου άρεσε ο τίτλος που δίνεις στα κειμενάκια σου.
    Αλλά δε σου κρύβω πως και το ίδιο το θέμα μού ήταν μια μικρή έκπληξη. Τα αναφιώτικα είναι ένας άλλος κόσμος στη μέση αυτού που υπολογίζουμε για κόσμο στην Αθήνα..Και η έξοδος στην πολιτεία, στο τέλος, όπου χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος για το σαββατόβραδο κι εσύ χαμογελάς "κατά μέσα" (Ρίτσος), κάπως συνωμοτικά, ήταν το καλύτερο!

    ( Έχει πολλά μονοσέλιδα γραμμένα το σημειωματάριό σου; -χμ..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα μια πινελιά από τον αγαπημένο μου Ρίτσο! Έχω και άλλα μονοσέλιδα! Με πολύ χαρά να τα μοιραστώ μαζί σας! :)

      Διαγραφή
  3. Και να φανταστείς, Αναστασία μου, ότι η πρώτη εξόρμηση της περιβαλλοντικής μετά τα Χριστούγεννα θα είναι στα Αναφιώτικα, με θέμα "τα αρωματικά φυτά στις αυλές της Αθήνας"! Θα μας ξεναγήσεις, φαντάζομαι, αφού τόσο αγαπάς αυτή τη γειτονιά, όπως φαίνεται στο υπέροχο κείμενο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α υπέροχα!Με μεγάλη μου χαρά να σας ξεναγήσω στον παράδεισό μου! Σας ευχαριστώ :)

      Διαγραφή
  4. Όντως, όλα τα χαρακτηριστικα του αιγαίου συγκεντρωμένα σε ένα μέρος στην καρδιά της Αθήνας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ( Μου επιτρέπετε να με πιάσει λίγο το καθηγητικό μου;)

    Λίγα στοιχεία, για τα Αναφιώτικα, που παίρνουν το όνομά τους, προφανώς από το νησάκι των Κυκλάδων, την Ανάφη, μια και χτίστηκαν από εργάτες που ήρθαν από το νησί για να χτίσουν τα ανάκτορα του Όθωνα στα μέσα του 19ου αιώνα.
    Το 1922 προστέθηκαν πρόσφυγες
    Επιτρέψτε μου, επίσης, να βλέπω το συμβολισμό: Στην καρδιά της Αθήνας ένας παράδεισος που τον χτίζουν εσωτερικοί μετανάστες και πρόσφυγες, κάτω, μέσα σχεδόν, στον "Ἱερό Βράχο" που λες και τους προστατεύει. Λες και τ' Αναφιώτικα ζητάν να προστατέψουν τη μνήμη μας, τη μνήμη ενός λαού που έχει στην καρδιά του τον καημό της προσφυγιάς. Μια συνοικία που τρέφει τη μνήμη στην καρδιά της πόλης μας.

    Θα ήταν μεγαλύτερη η έκτασή της, αν η Χούντα, γύρω στο 1970 δε θεωρούσε ότι ο οικισμός είναι αυθαίρετος (!) και δεν γκρέμιζε καμιά 20αριά σπίτια και δεν απαλλοτρίωνε πολύ περισσότερα...

    Ένα εικοσάλεπτο ντοκιμαντέρ για τα Αναφιώτικα είναι εδώ:

    http://vimeo.com/61954875

    Απορίες κανείς;

    ( Εντάξει, Αναστασία, μου πέρασε:-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα! Περαστικά σας!! (αστειεύομαι) Σας ευχαριστούμε!πολύ χρήσιμες πληροφορίες!Να ξέρουμε που πάμε..όχι τίποτα άλλο! ;)

      Διαγραφή
  6. Πολυ δημιουργικο Αναστασια , υπαρχει εντονα η γαληνη μεσα σου . Η Ελλαδα ειναι ενα μερος ευλογημενο .. αλλα δυστυχως με ανθρωπους που δεν την εκμεταλλευονται σωστα ! :) (Παρης Μπισμπικης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. είναι υπέροχο πως κάποιος σαν εσένα ξεδιπλώνει αυτή την ομορφιά...ξεχωρίζει το ταλέντο σου και αναδεικνύεται η εσωτερική σου γαλήνη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γεια σας φίλοι μας, καλή συνέχεια στο έργο σας,έχετε κάνει πολλή καλή δουλειά!
    Νίκος Κ.,Κωνσταντίνα Κ.! Β2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμε! Ελπίζουμε να συνεχίσετε να μας παρακολουθείτε! :)

      Διαγραφή
  9. Αναστασία, οι "μικροεμπνεύσεις" με έκαναν να φύγω από την καρέκλα του γραφείου μου και να ταξιδέψω μακρία! η φαντασία σου ξεχυλίζει... δείγμα της δικής σου ομορφιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαγγέλη μου σε ευχαριστώ πολύ!Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η έμπνευσή μου, πόσο μάλλον που κατάφερα να σε ταξιδέψω στον παράδεισό μου..! :)

      Διαγραφή

γράψτε μας κάτι