Πρωτοβουλία, Περιέργεια, Έρωτας.

Θυμόσαστε το θέμα των εξετάσεων της λογοτεχνίας στο παράλληλο κείμενο; Με αφορμή το Επί ασπαλάθων αλλά και τη γνωστή Δήλωση του Σεφέρη κατά της δικτατορίας, τέθηκε το θέμα της προάσπισης της Δημοκρατίας από τους πολίτες και τους πνευματικούς ανθρώπους.

Η Κατερίνα Μ. 
Τελειώνοντας την εξέταση κατέβηκε ενθουσιασμένη, κατευχαριστημένη από το γραπτό της. "Το 5ο θέμα θα σας αρέσει, κύριε, είμαι σίγουρη!". Χάρηκα τη χαρά της, χάρηκα το διαφορετικό τρόπο που προτείνει ένα παιδί, βγαίνοντας από την αίθουσα της εξέτασης: καμιά αγωνία για το βαθμό, για τις "λύσεις". Όλη η έγνοια για την ουσία. 
Πού έχει πάει η συζήτηση για τις έννοιες, για τα θέματα, η συζήτηση για μας τους ίδιους, στο σχολείο; Πόσο σφυρηλατούμε τη σκέψη, το συναίσθημα, τη δημιουργικότητα;
Υποσχέθηκα στην Κατερίνα να αναρτήσουμε την απάντηση, να τη χαρούμε και να τη συζητήσουμε.
Και την παραθέτω εδώ, καταθέτοντας τη συγκίνηση και τη χαρά μου για τα παιδιά που συνάντησα φέτος και πορευτήκαμε μαζί  στη λογοτεχνία της β΄ τάξης.

" Πόσο παράλογο μας φαίνεται για μια μητέρα να σκοτώσει το παιδί της; Είναι κάτι το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με τα πιστεύω και τις αξίες μας. Κι όμως, όταν η Ελλάδα δηλητηριάζει σιγά σιγά τη Δημοκρατία, εμείς απλώς παρακολουθούμε. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς; Να μιλήσουμε και να αναφερθούμε στα «πουλημένα» μέσα μαζικής ενημέρωσης ή να εκφράσουμε πιο δραστικά τις απόψεις μας μπροστά από τη Βουλή με τα μάτια μας δακρυσμένα από τους καπνούς;

Ακούμε συνέχεια λόγο για μετανάστες που διαπράττουν εγκλήματα, για ξένους που φταίνε για την κατάσταση της χώρας μας κι όμως κανένας μετανάστης δε βρίσκεται στην εξουσία να κινεί τα νήματα της Ελλάδας.   Οι ξένοι δεν παίρνουν απ’ τις οικογένειές μας το φαγητό αλλά ούτε και τα χρήματά μας. Αντίθετα, μας προσφέρουν ένα πιάτο με ευκαιρίες, με την ευκαιρία να γίνουμε πιο δεκτικοί, με την ευκαιρία να ανοίξουμε το μυαλό μας και τα δεσμά που μας κρατάνε προσηλωμένους σε συγκεκριμένες απόψεις.

            Σε μια χώρα που η ανεργία είναι στα ύψη, που το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο, που θα κοιτάξουμε το μετανάστη να παλεύει για το φαγητό του και θα τον φτύνουμε αντί να τον βοηθάμε, σε μια τέτοια χώρα πώς τολμούν να μας μιλάνε για πρόοδο; Και, ακόμα χειρότερα, μπορούμε εμείς να το πιστεύουμε;

            Κάποιοι δεν το πιστεύουν γιατί η παιδεία  τους και η μόρφωσή τους δεν τους το επιτρέπει, αλλά παρόλα αυτά σιωπούν. Πώς μπορούν να ονομάζονται πνευματικοί άνθρωποι αν χάνουν και ξεχνούν τη δύναμη του πνεύματός τους; Πρόοδος θα υπάρξει μόνο αν αλλάξουμε όλοι μας. Σε μια κοινωνία ελεγχόμενη από τις θρησκείες και τη μισαλλοδοξία, η μόνη άμεση διαφορά θα μπορέσει να γίνει στις ψυχές μας.

            Δε γνωρίζω πολλά για τη ζωή αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι κανείς μας δεν τη ζει. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΕΡΩΤΑΣ, είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή. Και όταν θα περάσουμε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου, πρέπει όλοι να σκεφτούμε ποιες θα χαρακτηρίζουν εμάς και αν η υποδούλωση, ο μισανθρωπισμός και το μίσος μάς αρκούν." 

                                                                                                                                            Κατερίνα Μ.

Όχι, Κατερίνα, δε μας αρκούν.