Σάββατο 24 Μαΐου 2014

                           
Για μια καλύτερη σχεση
(αραγε 8α μπορεσει να γινει καποια στιγμη αυτό????)  
           Για να μπορέσουμε να γίνουμε παιδαγωγοί και σύμβουλοι των εφήβων θα πρέπει πρώτα να φροντίσουμε να εγκαταστήσουμε μια γνήσια σχέση μαζί τους. Φοβάμαι δυστυχώς ότι πολλές φορές η σχέση καθηγητή-μαθητή είναι μια ανεκμετάλλευτη σχέση. Ο μεγάλος αριθμός μαθητών μέσα στην τάξη, οι λίγες ώρες παραμονής των εκπαιδευτικών μέσα στο Σχολείο, ο φόρτος εργασίας (καθηγητών και μαθητών) κ.α. μπορεί να συμβάλλουν σ’ αυτό. Για να έχουμε καλύτερη επικοινωνία τόσο με την ομάδα της τάξης όσο και με τον κάθε μαθητή ξεχωριστά πρέπει να γίνει πιο ουσιαστική σχέση μας μαζί τους. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν:
·        Η σχέση μας είναι προσωπική. Κάθε μαθητής είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός κόσμος και έχει ανάγκη μια εξατομικευμένη προσέγγιση. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί πρέπει να αποφεύγονται.
·        Η καθοδήγησή μας ανταποκρίνεται (τις περισσότερες φορές) σε αίτημα δικό τους ή των οικογενειών τους. Η άκαιρη ή απρόσκλητη ή η δημόσια συμβουλή (π.χ. μέσα στην τάξη) μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα.
·        Επιδεικνύουμε συμπάθεια και ευσπλαχνία προς όλους (κάθε επίδοσης, κάθε διαγωγής, κάθε φυλής, φύλου, κοινωνικής κατάστασης κ.α.).
·        Είναι φυσικό κάποιους μαθητές να τους συμπαθούμε περισσότερο θα πρέπει αυτό να το δείχνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο για να μην αποθαρρύνουμε  και τους υπολοίπους.
·        Ακόμη περισσότερο πρέπει να συγκρατούμε τα ακραία αισθήματα θυμού και απόρριψης σε κάποιους ζωηρούς ή χαμηλών επιδόσεων μαθητές.
·        Τα παράπονά μας για τις επιδόσεις ή την συμπεριφορά ενός τμήματος δεν τα εκφράζουμε υποτιμώντας και αποδοκιμάζοντας ένα τμήμα. Υπάρχει κίνδυνος να υιοθετήσουν οι μαθητές ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά και την επίδοση την οποία εμείς ως «ειδικοί» εκφράζουμε. Άλλωστε ο ρόλος ο δικός μας είναι ακριβώς να διορθώσουμε όλα αυτά και όχι να τα παγιώσουμε.
·        Τμήματα με μέτριους μαθητές τα επαινούμε συχνότερα (όταν διακρίνονται σε κάποιες εκδηλώσεις) ώστε να ρίχνουμε τους μαθητές τους στο φιλότιμο. Είναι κρίμα να χάνεται η ευκαιρία να πλησιάσουμε κάποιους μαθητές επειδή έχουμε υιοθετήσει άθελά μας κάποια στερεοτυπική αντίληψη για ένα τμήμα ή για κάποιους μαθητές.
·        Στις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών ενός τμήματος να αναλαμβάνουμε και τις προσωπικές μας ευθύνες. Άλλωστε οι γραπτές και οι προφορικές εξετάσεις δεν γίνονται μόνο για να αξιολογηθούν οι μαθητές. Αξιολογούμε και επαναπροσδιορίζουμε και εμείς οι εκπαιδευτικοί τον τρόπο παρουσίασης του μαθήματός μας αλλά και τον τρόπο που εξετάζουμε τους μαθητές.
                                                                   ( Μαίρη Ευθυμίου Σταυρινίδου)

28 σχόλια:

  1. Ελένη, συγχαρητήρια για την πρώτη σου ανάρτηση!

    Εύστοχη επιλογή το κείμενό σου! Όσο κι αν ακούγονται απλά αυτά που σημειώνονται, ξέρεις πολύ καλά ότι στην καθημερινότητα του σχολείου πολλές φορές δεν τηρούνται. Για ποιο λόγο, νομίζεις;Τι είναι αυτό που χτίζει αρκετά συχνά τείχη ανάμεσα σε καθηγητές και μαθητές;

    Και πάλι, ευχαριστούμε, έσκισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατα την γνωμη μου οι περισσοτεροι καθηγητες δεν αγαπανε την δουλεια τους ερχονται στο σχολειο απο ρουτινα ,αλλοι ασχολουνται μονο με τους καλους μαθητες και δεν το κανουν και διακριτικα....και το πιο σημαντικο για μενα ειναι οτι το σχολειο δεν ειναι μονο για να σου μαθει γραμματα αλλα να σου μαθει να εισαι ανθρωπος ...υπαρχουν ομως και αλλοι που αγαπανε αυτο που κανουν με αποτελεσμα οι μαθητες να το αναγνωριζουν και τους το ανταποδιδουν με το δικο τους τροπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ..και τι νομίζεις ότι χρειάζεται να γίνει, ώστε να αυξηθούν αυτοί που "αγαπάνε αυτό που κάνουν", όπως γράφεις, και να μειωθούν οι άλλοι;

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. πιστευω ότι πρεπει να είναι καθαρα πρoσωπικη η επιλογή του επαγγέλματος χωρις να σε επηρεαζουν αλλοι ..να κανεις κατι που πραγματικα το αγαπας,και τοτε θα υπαρχει αποδοτικοτητα αλλα και προσωπικη ευχαριστησ

      Διαγραφή
  3. Ελένη! Συμφωνώ απόλυτα με την ΠΡΩΤΗ ανάρτησή σου!
    Θα ήθελα να προσθέσω ότι πολλοί καθηγητές δεν έχουν σπουδάσει καθηγητές, δεν ήταν αυτός ο στόχος και το όνειρο της ζωής τους και για αυτόν τον λόγο δεν αγαπάνε αυτό που κάνουν. Μπορεί να μην τους αρέσει να δουλεύουν με παιδιά και/ή να μην ξέρουν τον τρόπο. Αν κάποιος δεν έχει διδαχθεί την ψυχολογία του εφήβου είναι δύσκολο να τον προσεγγίσει και μπορεί ακόμα και να τον προσβάλλει χωρίς να το γνωρίζει..
    Κάτι που θεωρώ, επίσης, ανάγκη να θίξω είναι το θέμα περί απουσιολογίου και λοιπόν διακρίσεων που λαμβάνουν οι ''άριστοι'' μαθητές. Κατά την γνώμη μου πάντα, ένας μαθητής και γενικότερα ένας άνθρωπος δεν είναι ορθό να κρίνεται μόνο π.χ από τις επιδόσεις του στα μαθήματα. Υπάρχουν πολύ περισσότερα σε καθέναν από εμάς και, ακόμα, όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και δεν έχουν τις ίδιες κλίσεις και ταλέντα. Όπως δεν μπορείς να κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο( αν δεν απατώμαι η συγκεκριμένη φράση είναι τοιχοκολλημένη στον πίνακα του εργαστηρίου χημείας μας) δεν μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο και, κυρίως έναν ''τρελαμένο'' με τις ορμόνες και τα προβλήματα της ζωής, έφηβο, που πρωτοβαδίζει στο δύσκολο μονοπάτι της ζωής και είναι απόλυτα φυσιολογικό να ''τα χάνει'' μερικές φορές, από τα σχολικά μαθήματα.
    Δεν λέω ότι δεν πρέπει να επιβραβεύονται οι ''καλοί'' μαθητές αλλά οφείλουν να υπάρχουν και άλλου είδους βραβεία για τους υπόλοιπους!!! Ποιός, επίσης, μπορεί να πιστοποιήσει ότι ένας αριστούχος είναι και ''καλός'' άνθρωπος;;(σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι δεν είναι!!)
    Μήπως, επομένως, το απουσιολόγιο, για παράδειγμα, είναι σωστό να ανατίθεται σε όλους τους μαθητές που το θέλουν ως δείγμα εμπιστοσύνης που σκοπό έχει να καλλιεργήσει την υπευθυνότητα;;
    Άρχισα πάλι να πολυλογώ αλλά πραγματικά ένιωσα ότι έπρεπε να εκφράσω τις συγκεκριμένες απόψεις μου...
    Καληνύχτα σε όλους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και να ήταν μόνο το απουσιολόγιο, Φωτεινή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ενθαρρύνεις τους μαθητές και να τους ανοίγεις το δρόμο για την αυτοεκτίμηση, την έκφραση, το ξεδίπλωμα των δυνατοτήτων τους. Κι εδώ, βέβαια, η ευθύνη μας, των καθηγητών, είναι τεράστια.

      ( Πολύ ωραία τα γράφεις.)

      Διαγραφή
    2. και γιατι δεν εφαρμόζονται αυτοι οι τροποι?? γιατι δεν δινετε η ευκαιρια σε αδυναμους μαθητες να αποφιξουν ότι καπου αλλυ αξιζουν ?????

      Διαγραφή
  4. Ελένη, πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτηση σου!
    Καλά Φωτεινή τα είπες όλα, βέβαια θέλω να προσθέσω το εξής, οτι και καλά οι μαθητές πολλές φορές βλέπουν τους καθηγητές ως εχθρους τους διότι γνωρίζουν οτι είναι εκείνοι που θα τους κρίνουν, εννοώντας οτι και ίσως οι βαθμοί να λειτουργούν ως κάτι το αποτρεπτικό απο το να μπορέσει να αναπτυχθεί μια όμορφη και ουσιαστική σχέση ανάμεσα τους.Σκεπτόμενοι δηλαδή οτι αυτοί οι άνθρωποι σε λίγο καιρό θα πρέπει να τους βάλουν έναν βαθμό που το παιδί θεωρεί χαμηλό ενδεχομένως, αυτό αναπόφευκτα κανει τον μαθητή να ειναι επιφυλακτικός με τον εκπαιδευτικό(Δεν ξέρω αν γίνομαι απόλυτα σαφής βεβαια..) . Σε συνδυασμό λοιπόν οτι με τον τρόπο που λειτουργεί η εκπαίδευση κάνει τα παιδιά να βλέπουν το σχολείο ως κάτι το αναγκαστικό και τους καθηγητές ως πρόσωπα που ειναι αναγκασμένα να τα "ανέχονται", δεν ειναι προσοδοφόρο το έδαφος για βελτίωση των σχέσεων.
    Παράλληλα όμως αυτό που ειπώθηκε και προηγουμένως, πόσοι ειναι οι καθηγητές που εχουν την διάθεση και τον τρόπο να έρθουν κοντά στα παιδιά;! Θεωρώ ελάχιστοι δυστυχώς..γιατί οι περισσότεροι κοιτάνε να μπουν στην τάξη να παραδώσουν μια τυποποιημένη ύλη και να αποχωρήσουν και απο εκεί και έπειτα τέλος. Όποτε όταν το παιδί εκλαμβάνει αυτήν την αδιαφορία/ απάθεια απο τον άνθρωπο που υποτίθεται ειναι εκεί (στο σχολείο) για να του παρέχει παιδεία (η οποία δεν βρίσκεται μόνο μεσα στα σχολικά βιβλία) τότε πως να δει τον καθηγητή που έχει απέναντι του με άλλη ματιά;!
    Κι όμως πάντα πιστεύω υπάρχει χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα/οι καταστάσεις αρκεί να έχουν λίγη θέληση και οι δυο πλευρές!!!
    Ναι άρχισα και εγώ να πολυλογώ (μάλλον ειναι κολλητικό..!!)
    Καλό βραδυ!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία ( για την πρώτη σου παράγραφο),

      Καθόλου πρόσφορο το έδαφος, όπως λες, για τη βελτίωση των σχέσεων, αλλά γιατί να θεωρούμε δεδομένο ότι η αξιολόγηση είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγουμε; Φαντάζομαι πως με τον τρόπο, τουλάχιστον, που λειτουργεί γενικότερα η κοινωνία, το σχολείο δεν μπορεί να μείνει έξω από την αξιολόγηση. Αλλά γιατί να μη συμφιλιωθούμε με αυτή, να μην τη θεωρήσουμε ένα μέσο για τη βελτίωσή μας και να αντιμετωπίζουμε τους αξιολογητές ως .. υποψἠφιους δολοφόνους μας;

      Θυμήσου και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ήττα στο γήπεδο, π.χ: Δε χάσαμε εμείς, ο διαιτητής μάς αδίκησε κλπκλπ.

      Όσο για την προθυμία των καθηγητών, όπως τα λέγαμε και πιο πάνω με την Ελένη, ναι, φαίνεται να είναι λίγοι αυτοί που την έχουν. επιμένω, όμως: Μήπως το εκπαιδευτικό σύστημα θα μπορούσε να εφαρμόζει τρόπους που να οδηγούν τους εκπαιδευτικούς σ' αυτή την κατεύθυνση; ( Υπάρχουν κι αν θέλετε τους συζητάμε, αλλά προσπαθώ κι εγώ να "μαζέψω" τη φλυαρία...)

      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  5. Φωτεινη ,συμφωνω απολυτα μαζι σου σε ολα ..δεν ειναι ολοι οι μαθητες για να σπουδαζουν ,ο καθε μαθητης εχει διαφορετικες ικανονητες και δυστηχως η "παιδεια" δεν του δινει την δυνατοτητα να τις ανακαλυψει και να τις αξιολογησει..!!!!
    Μαρια εχεις δικιο ,δεν θα επρεπε να τους"φοβομαστε" αλλα να νιωθουμε οικια μαζι τους αφου με αυτους περναμε αρκετες ωτες της ημερας..και εγω θελω να πιστευω οτι θα αλλαξει κατι στα χρονια που ερχονται προς το καλυτερο,ισες ευκαιριες για ολους!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν, επειδή διάβασα τη συζήτησή σας, αποφάσισα να πω κι εγώ δυο λόγια.
    Αρχικά θέλω να τονίσω πως πράγματι οι σχέσεις μαθητών και καθηγητών δεν θεωρούνται ιδανικές και αναμφίβολα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Σε αυτό λοιπόν συμφωνώ. Το ξεκαθαρίζω γιατί σε λίγο θα αρχίσω να διαφωνώ.
    Ξεκινάμε:
    Αρχικά, επειδή οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί και ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι στο κλίμα, θα ήθελα να σας επισημάνω πως η δουλειά ενός εκπαιδευτικού δεν είναι όσο εύκολη φαίνεται. Επειδή παραπάνω διάβασα, πως πιστεύετε πως οι καθηγητές δεν αγαπούν τα παιδιά ή δεν ενδιαφέρονται στον βαθμό που χρειάζεται, οφείλω να πω ότι εμείς γνωρίζουμε μόνο μέρος της καθημερινότητάς τους και αυτό πάντοτε το επικρίνουμε. Πάντα, προσπαθούμε να παρατηρούμε τα λάθη των άλλων και δεν λαμβάνουμε υπόψη τα προτερήματα τους ή την προσπάθεια που καταβάλλουν για να μας προσεγγίσουν, για να μας βοηθήσουν ακόμα και από το σπίτι τους (το βλέπω στην μητέρα μου, για αυτό το λέω, η οποία ανησυχεί για τα παιδιά ακόμα και όταν γυρνάει σπίτι).
    Έπειτα, όταν κάποιος βρίσκεται στον ίδιο χώρο και περιβάλλεται από παιδιά για δεκαετίες -και ας ακούγεται τραγικό- μαθαίνει να τα αγαπάει. Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχουν καθηγητές που δεν αγαπούν ή δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές τους. Ίσως να μην γνωρίζουν πως να εκφράσουν αυτό το ενδιαφέρον τους, σε αυτό συμφωνώ, όμως το ενδιαφέρον σίγουρα υφίσταται.
    Για αυτό λοιπόν και εμείς πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Όταν έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που προσπαθεί επί έξι ώρες να περάσει κάτι σε παιδιά, που όπως εύκολα καταλαβαίνουμε δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αγγελούδια, όταν θα μπει στην τάξη μας την τελευταία ώρα, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να τον σεβαστούμε. Γιατί αλλιώς θα έχουμε ως απόρροια τις φωνές, τις προσβολές και τις αποβολές που αναμφίβολα δεν ωφελούν κανέναν.
    Κάτι άλλο που είναι σίγουρα πολύ λυσιτελές, είναι να μιλάμε. Και μόνο μια καλημέρα μπορεί να φτιάξει τη διάθεση του καθηγητή και κατά συνέπεια τη δική μας στο μάθημα. Δεν βλάπτει να είμαστε λίγο καλοδιάθετοι.
    Και τώρα θα μου πείτε γιατί να τα κάνουμε εμείς όλα αυτά και να μην τα κάνουν οι καθηγητές. Πρώτον, γιατί αν πορευόμαστε έτσι και τα περιμένουμε όλα από τον άλλον δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει τίποτα και δεύτερον, διότι οι καθηγητές μας τα έχουν προσπαθήσει όλα αυτά και σε μας και στους περσινούς και στους προπέρσινους, αλλά ανταπόκριση δεν βρήκαν. Οπότε, μετά από κάποια στιγμή σταματούν, γιατί πολύ απλά έχουν βαρεθεί να αντικρίζουν γυρισμένες πλάτες.
    Αυτό λοιπόν που πρέπει να καταλάβουμε, είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και κάνουμε όλοι λάθη. Το θέμα είναι, ότι περνάμε το ένα τρίτο περίπου της καθημερινότητας μας μαζί με τους καθηγητές μας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λοιπόν κάποιες υποχωρήσεις ώστε αυτό το κομμάτι της ζωής μας να γίνει ομορφότερο!
    Καληνύχτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασιλική!
      Χαίρομαι πολύ που πήρες μέρος στην συζήτηση και ...διαφωνείς, γιατί πολύ απλά αν συμφωνούσαμε όλοι η συζήτηση θα ήταν μονόπλευρη!
      Δεν διαφωνώ καθόλου με το γεγονός ότι πολλοί εκπαιδευτικοί ενδιαφέρονται για τους μαθητές τους και θυσιάζουν και προσωπικό τους χρόνο για να τους βοηθήσουν (συγχαρητήρια στην μαμά σου!!!) αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι υπάρχει και η αντίθετη όψη του νομίσματος...
      Αρχικά, κατά την γνώμη μου, η συνεχής συναναστροφή με παιδιά δεν προεξοφλεί απαραίτητα την ανάπτυξη συμπάθειας και ενδιαφέροντος προς αυτά. Μπορεί κάλλιστα να επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα.
      Κατά δεύτερον, δεν διαφωνώ με το γεγονός ότι η δουλειά ενός καθηγητή είναι δύσκολη και απαιτεί υπομονή και σωστό χειρισμό καταστάσεων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογούνται αν σταματήσουν να προσπαθούν. Οι φωνές που αναφέρεις είναι, σε μια μεγάλη τάξη, σχεδόν αναπόφευκτες αλλά όσον αφορά τις προσβολές, πιστεύω ότι είναι άκρως αντιεπαγγελματικές και αντιπαιδαγωγικές και δεν δικαιολογούνται. Για τις αποβολές θεωρώ ότι μια καλή σχέση μεταξύ μαθητών και καθηγητών δεν φτάνει ποτέ σε τέτοιο σημείο.
      Επιπλέον, συμφωνώ με τις προτροπές σου να είμαστε καλοδιάθετοι αλλά να γνωρίζουμε κιόλας ότι θα υπάρχει κάποια ανταπόδοση.
      Τέλος, το γεγονός ότι οι καθηγητές πιθανόν έχουν προσπαθήσει φιλικές προσεγγίσεις με παλαιότερους μαθητές και, επειδή δεν βρήκαν ανταπόκριση, αποφάσισαν να μην την συνεχίσουν την ίδια τακτική με τους επόμενους, σύμφωνα πάντα με τη δική μου άποψη, είναι απαράδεκτο. Όλοι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι!
      Αν έπρεπε να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα αυτό θα ήταν να μην γενικεύουμε κάνοντας ''θετικά'' ή ''αρνητικά'' σχόλια για καθηγητές και μαθητές και να επιδιωχθεί αμοιβαία προσπάθεια και από τις δύο πλευρές για την βελτίωση της κατάστασης.
      Ποια είναι η γνώμη σου και για τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών;;;

      Καληνύχτα σε όλους!!!

      Διαγραφή
  7. Βασιλική δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου ή οχι είμαι στο μεταίχμιο..Συμφωνώ απόλυτα οτι μεγάλο μερος της ευθύνης έχουν οι μαθητές και να εξηγήσω τι εννοώ. Όταν έρχονται στο σχολείο όντας προκατειλημμένοι απέναντι στους καθηγητές τότε όλη η προσπάθεια των καθηγητών απο μέρους τους πέφτει στο κενό. Οταν μπένεις στο σχολείο που καλώς ή κακώς αποτελεί το το μισό της καθημερινότητάς σου τότε καλό θα ήταν να μη το βλέπουμε εχθρικά και κατά συνέπεια τους καθηγητές να τους αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς που είχα πει και πιο πάνω..Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια της εκπαίδευσης εχω δει και είμαι σίγουρη όλοι μας, καθηγητές που εχουν όλη τη θέληση να μαθουν στα παιδιά καινουργια πράγματα και να είναι κοντά τους και που δυστυχώς οι προσπάθειες τους πέφτουν στο κενό είτε γιατί εισπράττουν κάποια επιθετική στάση απο τους μαθητές είτε γιατί εισπράττουν ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ που ίσως αυτό ειναι και το χειρότερο, γενικά να προσπαθείς για το καλύτερο και να εισπράττεις αδιαφορία..
    Βέβαια δεν ξέρω αν είμαι πεπεισμένη για δυο πράγματα. Πρώτον οι καθηγητές θεωρώ και εγώ οτι τόσα χρόνια στην εκπαίδευση σίγουρα αρχίζουν να δένονται με τους μαθητές (αλλά δεν νομίζω οτι αυτό ειναι απόλυτο, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που φαίνεται πως απλά δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν με τους μαθητές). Και δεύτερον δεν θεωρώ οτι οι φωνές/οχλαγογία σε μια τάξη ειναι απαραίτητη. Αν ο μαθητης καταλάβει πως ΟΦΕΙΛΕΙ να σέβεται τον άνθρωπο που έχει απέναντι του(και κατα συνέπεια να σέβεται τον εαυτό του και να μη φτάσει σε σημείο να τον προσβάλλουν) και του μιλάει τότε πιστεύω πως δεν θα υπάρχουν ομιλίες (καλά προς Θεού άνθρωποι είμαστε δεν είπα να μην μιλήσουμε καθόλου αλλά εννοώ σε βαθμό που να μην φτάσει τα όρια της αγένειας), όπως επίσης πως όσο και αν θεωρεί αυτά που θα του πει ο καθηγητής άχρηστα σίγουρα θα υπάρξει και κάτι ωφέλιμο που θα τον βοηθήσει..
    Αυτά, ίσως όπως είπε και η Βασιλική δέιξουμε λίγη κατανόηση και θεωρώ πως και οι δυο πλευρές πρέπει να δουν τα σφάλματα τους γιατί σίγουρα δνε φταίνε μόνο οι μαθητές ή μόνο οι καθηγητές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαρία, Φωτεινή, Βασιλική,

    Ωραία κουβέντα στήσατε. Φωτίζετε το θέμα από αρκετές πλευρές, δημιουργείτε/ται σιγά σιγά μια σύνθεση κι έτσι μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι μια συζήτηση είναι αυτό ακριβώς: όχι η προσπάθεια να πείσει ο ένας τον άλλο, αλλά η κοινή ("συν") αναζήτηση ("ζήτηση").
    Νιώθω η δική μου γνώμη σχεδόν να περισσεύει, αφού δανείζεται στοιχεία από τη σκέψη και των τριών σας. Ας πω γενικότερα ότι διακρίνω δυο δρόμους που διαμορφώνουν τον καλό εκπαιδευτικό. Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια του την προσωπικότητα και τον τρόπο που την έχει χτίσει. Ποιος είναι υπομονετικός και ποιος όχι, ποιος έχει όραμα και παράγει πρότυπα και έμπνευση, ποιος έχει αναπτύξει βασικές αρχές, όπως η ανεκτικότητα, ο σεβασμός στο διαφορετικό, η κατανόηση, η επιμονή κι η υπομονή ... ένα σωρό.
    Ο δεύτερος δρόμος έχει να κάνει με τους θεσμούς οι οποίοι οφείλουν να υπάρχουν, να λειτουργούν, να υποβοηθούν αλλά και να ελέγχουν την προσωπικότητα που λέγαμε του κάθε εκπαιδευτικού. Ποια παιδαγωγική επάρκεια αποκτάται και μέσα από ποιους φορείς, ποιες διαδικασίες; Πώς αναπτύσσονται πτυχές της προσωπικότητας του κάθε καθηγητή που θα τον οδηγούν σε ακέραιες παιδαγωγικές επιλογές;

    Ο άνθρωπος και το σύστημα που τον διαμορφώνει, δηλαδή.
    Και μέσα σ' αυτό το δίπολο το σίγουρο είναι πως υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες,πράγμα το οποίο μας θυμίζει πως οι γενικεύσεις είναι λίγο απλουστευτικές και καμιά φορά και επικίνδυνες.

    Χωρίς να θέλω να σας καλοπιάνω, να πω, επίσης, ότι στην παιδαγωγική σχέση καθηγητή - μαθητών εγώ την ευθύνη την τοποθετώ σχεδόν όλη στη μεριά του καθηγητή. Από μας πρέπει να απαιτεί κανείς. Τα παιδιά γι' αυτό έρχονται στο σχολείο, έτσι είναι η σύμβαση: για να μαθαίνουν..

    Να ξαναπώ ότι χαίρομαι τις συζητήσεις που ανοίγετε - παρόλο το φόρτο των ημερών λόγω των εξετάσεων.

    Καλό σας βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λοιπόν, επειδή είδα ότι από το σχόλιο που έκανα, καταλάβατε ότι πιστεύω πως η προσπάθεια θα πρέπει να γίνεται μόνο από την μεριά των μαθητών, αυτό δεν ισχύει. Απλώς επειδή παρατήρησα ότι όλοι μιλούσατε για τα λάθη των καθηγητών, είπα να διατυπώσω και την αντίθετη άποψη. Εννοείται πως για να επιτευχθεί μια αρμονική σχέση απαιτούνται υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Πάντως, κύριε αυτό που λέτε πως μόνο οι καθηγητές ευθύνονται, με βρίσκει αντίθετη. Έχω γίνει μάρτυρας σε πολλές σκηνές, όπου ο μαθητής (το " ο μαθητής" δεν σημαίνει ότι αναφέρομαι σε αγόρι, είναι γενικό) φέρεται με απόλυτα προσβλητικό τρόπο προς τον άνθρωπο που προσπαθεί να τον βοηθήσει, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες που θα προκύψουν και για τους δύο και χωρίς να τον έχει προκαλέσει η απέναντι πλευρά (αυτό εννοούσα όταν αναφερόμουν στις προσβολές).
    Όσο αφορά στον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Εγώ προσωπικά θα ήμουν πολύ πιο αυστηρή από τους καθηγητές μας, όχι μόνο με τους άλλους αλλά κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό.
    Γειααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βασιλική, για να είμαι ειλικρινής θα συμφωνήσω με αυτό που είπες δυστυχώς, και λέω δυστυχώς γιατί μου φέρνεις στο μυαλό και μένα πολλά περιστατικά που ο μαθητής φέρεται με ακατανόητο τρόπο απέναντι στον άνθρωπο που έχει απέναντι του (στη προκειμενη τον καθηγητή) ανευ λόγου και αιτίας, χωρίς να σταθεί ούτε για ένα λεπτό σε αυτά που του λεει ο καθηγητής (να σκεφτεί μηπως έχει δικιο) και αντι για αυτό επιτίθεται.. Βέβαια αυτό που είπατε και εσείς κύριε, θεωρώ οτι είναι σωστό, οτι δηλαδή κατά κάποιο τρόπο όντως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οφείλουν να δείχνουν τον δρόμο στα παιδιά, να αποτελούν πρότυπο για αυτά...
    Τώρα όσον αφορά αυτό που είπες στο τέλος Βασιλική, θα με βρει ΑΠΟΛΥΤΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΩ! Για τον τρόπο αξιολόγησης αναφέρομαι, οτι αν βρισκόμουν στη θέση να αξιολογήσω πιστεύω και εγώ πως θα ήμουν κάπως πιο αυστηρή και απαιτητική και κυρίως με τον εαυτό μου..
    Καλό βραδυ!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το θέμα που ανοίξαμε επιδέχεται μεγάλη συζήτηση...
    Κύριε, συμφωνώ πολύ με αυτά που γράψατε! Τόσο η προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει ο καθηγητής όσο και το σύστημα που τον ελέγχει, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην στάση του στο μάθημα.
    Βασιλική και Μαρία, όσον αφορά το παράδειγμα που αναφέρθηκε (σχετικά με τον/την αυθάδη μαθητή/τρια), στο οποίο έχω γίνει μάρτυρας και εγώ, θα ήθελα να θέσω τα εξής ερωτήματα: μήπως αν ο καθηγητής είχε, εξαρχής, προσεγγίσει φιλικότερα τον μαθητή και είχε κερδίσει τον σεβασμό του (γιατί, κατά την γνώμη μου, ο σεβασμός κερδίζεται και δεν πρέπει να αποδίδεται σε πρόσωπα μόνο λόγω θέσης, αξιώματος κλπ), ο μαθητής δεν θα συμπεριφερόταν έτσι;;; Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ο καθηγητής είναι άψογος (γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις) και παρόλα αυτά ο μαθητής επιδείξει προκλητική συμπεριφορά, μια σωστή αντιμετώπιση της κατάστασης από τον καθηγητή δεν θα ωθήσει τον μαθητή να αλλάξει την στάση του;;; Για παράδειγμα, αν αντί να του φωνάξει, να τον προσβάλλει και αυτός, να τον απειλήσει με απουσία ή και να τον τιμωρήσει με αποβολή, του μιλήσει ευγενικά και ήρεμα, τότε ο μαθητής, που χαζός δεν είναι, θα καταλάβει ποιοι άνθρωποι αξίζουν τον καλό του εαυτό.
    Όσο για τον τρόπο αξιολόγησης....λίγο σκληρά δεν μου τα λέτε...Βέβαια, δεν αναφερόμουν τόσο σε αυτό που μου δώσατε απάντηση. Αυτό για το οποίο ήθελα την γνώμη σας είναι το σύστημα που κρίνει τους μαθητές μόνο από τις σχολικές επιδόσεις τους και δεν ευνοεί την καλλιέργεια άλλων ταλέντων.
    Σκεφτείτε, ακόμα, και αυτό: εφόσον ένας καθηγητής δεν είναι σε θέση να μας διδάξει όλα τα μαθήματα, πώς περιμένει το σύστημα από έναν μαθητή να είναι καλός σε όλα;;; Επίσης, ποιος είπε ότι η εφηβική ζωή πρέπει να είναι γεμάτη με ατελείωτα μαθήματα και υποχρεώσεις;;; Γιατί, ακόμα, πρέπει να πιέζουμε τους εαυτούς μας και να είμαστε σκληροί μαζί τους,για να είμαστε ''καλοί'' σε όλα;;;Τέλος, γιατί πρέπει να αποδεχόμαστε αυτήν την κατάσταση;;;( τις ερωτήσεις αυτές τις κάνω πρωτίστως στον εαυτό μου!)
    Καληνύχτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα πω πολλά, θέλω να απαντήσω μόνο στις ερωτήσεις σου. Αρχικά, για τους μαθητές, κανείς δεν τους υποχρεώνει να είναι καλοί ή άριστοι σε όλα. Αυτό το επιλέγει ο καθένας μόνος του. Το μόνο που χρειάζεται στο επίπεδο που βρισκόμαστε τώρα, είναι μια μικρή προσπάθεια στα μαθήματα που κάποιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλήρως, ώστε να λάβει τις γενικές γνώσεις που θα του είναι απαραίτητες αργότερα και να περάσει την τάξη. Παράλληλα, για τους μαθητές που έχουν διαφορετικά πιο πρακτικά ή και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, υπάρχουν τα αντίστοιχα σχολεία στα οποία θα μπορούσαν να φοιτήσουν (τεχνικά. μουσικά, κλπ.).
      Όσο για την υπομονή που πρέπει να δείχνουν οι καθηγητές, κατά τη γνώμη μου προσπαθούν αρκετά. Δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Φωτεινή, προσπάθησε αν θέλεις να μπεις στη θέση τους. Τι θα έκανες ή τι κάνεις εσύ όταν σε προσβάλλουν και πώς ακριβώς αντιδράς; Από προσωπική εμπειρία και επειδή γνωρίζεις την παθητικότητα που εκδηλώνω σε τέτοιες περιπτώσεις, οφείλω να σου πω ότι υπάρχουν φορές που δεν ξέρω τι να κάνω ώστε να μην ξεσπάσω. Αυτά για τώρα.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
    2. Χμμ..
      Για την πρώτη σου παράγραφο θα πρέπει, σε γενικές γραμμές, να συμφωνήσω, αλλά σκέψου, αν θέλεις, την περίπτωση που κάποιος μαθητής είναι ''μέτριος'' στα σχολικά μαθήματα και έχει άλλα ταλέντα, που όμως το σχολείο δεν του δίνει την δυνατότητα να τα ανακαλύψει αρχικά. Πώς, επομένως, ο μαθητής θα αντιληφθεί μια ιδιαίτερη κλίση του αν δεν του δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο; Τα σχολεία άλλων χωρών, π.χ της Αμερικής (έχω ξαδελφάκια εκεί γι'αυτό δίνω το συγκεκριμένο παράδειγμα), εκτός από τα σχολικά μαθήματα, έχουν την δυνατότητα να λάβουν μέρος σε ποικίλες άλλες δραστηριότητες, ενταγμένες στο σχολικό πρόγραμμα, όπως χορός, σκάκι, θέατρο (όχι μόνο σαν εξωσχολική απασχόληση)( εδώ να ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στους καθηγητές μας που θυσιάζουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να δημιουργούν τέτοιες ομάδες στο σχολείο μας!!!) και πολλά άλλα. Αν αρχίσω να μιλάω και για το σύστημα των εξετάσεων τους...θα με πιάσουν τα κλάματα...(εκεί δεν υπάρχει άγχος και πίεση και τα παιδιά έχουν υπεραρκετό ελεύθερο χρόνο για να ζήσουν την ηλικία τους όπως αρμόζει..!)
      Όσο για την ερώτηση που μου έθεσες στην δεύτερη παράγραφό σου, θα ήθελα να πω πως το να αντιδράσουμε εγώ και εσύ και κάθε άλλος συνομήλικός μας με αυθόρμητο, παρορμητικό και ίσως και ανώριμο τρόπο σε μία προσβολή είναι σχετικά φυσικό και αποδεκτό (σε καμία περίπτωση, βέβαια, οι αντιδράσεις αυτές δεν περιλαμβάνουν άσκηση βίας...). Όμως, στην περίπτωση ενός καθηγητή, που αποτελεί πολλές φορές πρότυπο για τους μαθητές, μια προσβολή προς ένα παιδί μπορεί να αποτελέσει τραυματική εμπειρία για αυτό ( να νιώσει π.χ ότι μειώθηκε στα μάτια των συμμαθητών του, ότι ρεζιλεύτηκε κλπ..). Επομένως, παρόλο που γνωρίζω πολύ καλά πόσο μεγάλη προσπάθεια απαιτείται για να διατηρήσει ο καθηγητής την υπομονή του, συνεχίζω να πιστεύω ότι οφείλει να δείχνει αυτοσυγκράτηση.

      Καλό απόγευμα!!!

      Διαγραφή
  12. Συμφωνω με αυτά που λετε και χαιρομαι που ακουγονται πολλες και ποικιλες γνωμες..Αρχικα θα συμφωνησω με την Βασιλικη ότι σε ένα μερος φταιμε και εμεις που ειμαστε προκατειλημμένοι απεναντοι τους .Αλλα μηπως είναι ενας τροπος αμυνας??Υποτιθετε ότι παμε στο σχολειο για να μας μαθουν ,όχι μονο γραμματα αλλα και για να μας διαμορφωσουν οσο μπορουν το χαρακτήρα μας.Πιστευω ότι ολοι εχουμε συναντησει καθηγητές στα σχολικα μας χρονια που ηταν ψυχροι απέναντι μας ,και εξακολουθώ να υποστηριζω ότι όταν γινεσαι καθηγητης γινεσαι επειδή αγαπας τα παιδια όχι επειδή πιστευεις ότι 8α τα αγαπήσεις στην πορεια ...!!!Δεν διαφωνω ότι υπαρχουν καποιοι που το κανουν με αγαπη και λογικο είναι να το υποστηριζεις όταν εχεις γονεις καθηγητές και μαλιστα όταν είναι τοσο καλοι ως προς την δουλεια τους (και το λεω αυτό επειδή το μπαμπα σου τον 3ερω αρκετα χρονια ,ηταν ο πρωτος μου δάσκαλος!). Κ.Μανεση τωρα καταλαβαινω γιατι κανετε τοσα πραγματα για να μας πλησιασετε ,γιατι πιστευετε ότι οι περισσοτερες προσπαθεις πρεπει να γινονται από τους καθηγητές !!Και πιστευω ότι εισπρατετε την αποδοχή από τους μαθητες ..αν όχι από ολους και με τον ιδιο τροπο .Μαρια,συμφωνω απολυτα στο ότι δεν υπαρχει δεβασμος ως προς τους καθηγητές..πιστευω ότι ολοι εχουμε βρεθει σε τέτοιες σκηνες ..και εξαλου ότι και να είναι ,είναι μεγαλύτεροι από εμας και κατι παραπαω 8α ξερουνε.
    ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα σας,
    απόλαυσα μια συζήτηση, που καταγράφηκε το πάθος όλων σας για την υπάρχουσα πραγματικότητα στην εκπαίδευση της χώρας μας και τις σχέσεις ανάμεσα στον μαθητή και τον δάσκαλο.
    Παίρνω το θάρρος να πω την γνώμη μου, αν και είμαι έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, με το δικαίωμα της τρίτης ματιάς.
    Αυτό που αντιλαμβάνομαι, είναι πως και στην εκπαίδευση, έχουμε χάσει τον δρόμο. Είναι δυσδιάκριτος, γιατί αυτοί που τον χαράσσουν είναι τόσοι πολλοί, που επικαλύπτουν ο ένας, τα ίχνη του άλλου και είναι αδύνατον να δει κανείς την διαδρομή και το που θα βγάλει.
    Έτσι, πελαγοδρομούμε, δάσκαλοι, μαθητές και γονείς, και αναζητούμε λύσεις.
    Θα σταθώ στο σημείο που με αφορά και απ' ότι διάβασα, δεν έγινε κάποια αναφορά στον ρόλο των γονιών σε αυτήν την διαδικασία.
    Οι γονείς στον τόπο μας, θεωρούμε πως με το να ματώσουμε την τσέπη μας δίνοντας στο παιδί και την φροντιστηριακή βοήθεια, βγαίνουμε από την υποχρέωση. Ελάχιστοι από εμάς συμμετέχουμε στα κοινά με μοναδικό γνώμονα την βελτίωση της κατάστασης στην παιδεία. Αγνοούμε πως με τον τρόπο ζωής μας, είμαστε τα πρότυπα για την μόρφωση των παιδιών μας και θεωρούμε αποκλειστικά υπεύθυνους τους εκπαιδευτικούς για την κατάντια μας.
    Η ανάρτηση της Elenh M , ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να βελτιώσουμε την καθημερινότητα και να ορίσουμε τον στόχο στο σχολείο.
    Οι προτάσεις της κυρίας Σταυρινίδου, φαντάζομαι εκφράζουν πολλούς συναδέλφους της και ορίζουν το επιθυμητό περιβάλλον για να είναι εύρυθμη και αποδοτική η σχολική διαδικασία. Αν δεν μπει και ο παράγοντας γονιός σε αυτή την εξίσωση, τότε φοβάμαι πως δεν θα έχει αποτελέσματα.
    Προσωπικά, θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν με καλούσαν στο σχολείο να με ενημερώσουν από πρώτο χέρι για τις όποιες δυσκολίες υπάρχουν. Να με εκπαιδεύσουν σε έναν βαθμό, πως θα συμβάλω στην εκπαίδευση των παιδιών μου. Αφεθήκαμε ανεκπαίδευτοι και ανίδεοι, εν πολλοίς και από δική μας αδιαφορία. Και αυτό μας στερεί το δικαίωμα της κριτικής.
    Ο λόγος σε σας λοιπόν και η μόνη συμβουλή μου. Βάλτε στο παιχνίδι της εκπαίδευσης τους γονείς ως πραγματικούς παίχτες και όχι μόνο ως χορηγούς.
    Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σε όσους προσπαθήσουν να την έχουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα σε όλους

    ( να ξαναθυμίσω μονότονα πόσο χαίρομαι τη συζήτησή σας!)

    Τι να πρωτοσχολιάσω μέσα στα τόσα σημαντικά που γράφετε..

    Να πω αρχικά, κυρίως απευθυνόμενος στη Βασιλική, ότι μίλησα για παιδαγωγική ευθύνη που είναι όλη δική μου. Δεν εννοώ ότι αρκετές φορές οι μαθητές δεν έρχονται με επιθετική, αμυντική ή επιθετική διάθεση, δε σέβονται ό, τι πρέπει να σέβονται κλπ. Προφανώς συμβαίνει κι αυτό και μπορεί μέχρι εκείνο το σημείο η ευθύνη ( της στάσης τους, της πράξης τους) να είναι όλη δική τους. Από 'κει και μετά όμως μπαίνει η παιδαγωγική ευθύνη, για την οποία είπα πως θέλω να μην ξεχνάω πως είναι όλη του καθηγητή. Όσο το θυμάμαι, θα συνεχίσω να προβληματίζομαι και να προσπαθώ. Αν το ξεχνάω, κινδυνεύω να πέσω στα ίδια λάθη που κάνουν οι μαθητές μου. Και είμαι εκεί για να τους βοηθάω να διορθώνουν τα λάθη τους, όχι για να κάνω κι εγώ τα ίδια.

    Όσον αφορά στην αξιολόγηση ...ω...τι μεγάλο κεφάλαιο που ανοίγετε.. Το έχουμε συζητήσει σε κάποια τμήματα αρκετά και ξέρετε πολύ καλά πως εκεί παραδέχομαι πως αντιφάσκω και είμαι ανακόλουθος με όσα πιστεύω. Ελαφρυντικά: η όλη ( έμμεση, άμεση..) πίεση του εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς και οι ευρύτατα διαδεδομένες κοινωνικές αντιλήψεις.
    Αλλά, γενικότερα, όλο το θέμα είναι πολύ σύνθετο. Παράδειγμα: Μπορείς να ονειρεύεσαι πολύ εναλλακτικούς τρόπους αξιολόγησης ή και την κατάργησή της ΜΕΣΑ στο δεδομένο εκπαιδευτικό και κοινωνικό περιβάλλον που λειτουργούμε; Από την άλλη: Πέρα από τον περιγραφικό, θα αγνοήσουμε και το βελτιωτικό χαρακτήρα και προσανατολισμό που έχει η αξιολόγηση;

    Ανοίξαμε πολλά θέματα και δε θα τελειώσουμε εύκολα!..
    Και ένα απ' αυτά είναι κι αυτό που βάζει ο ..επισκέπτης συμμαθητής μας, ο Βαγγέλης: Ποια η θέση των γονιών στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κοιτάξτε, π.χ, την τόσο απλή πρόταση που κάνει στην προτελευταία μεγάλη παράγραφο: Πόσες φορές καλούμε οι εκπαιδευτικοί τους γονείς, για να συμβάλουμε όχι απλώς στην ενημέρωση αλλά και στην κοινή αντιμετώπιση, πόσο συμβουλευτικό και συνεργατικό ρόλο έχουμε απέναντι στους γονείς;

    Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Αχ, Ελένη, από λογοτεχνικό μάς το μετέτρεψες σε εκπαιδευτικό το μπλογκ μας! :-)

    Καλή μέρα σε όλους! ( Όχι, δε βαθμολόγησα ακόμα τα γραπτά!! :-) )



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλημέρα!
    Με αφορμή το σχόλιο που έκανε ο κύριος Μιχος θα ήθελα να πω και εγώ δυο λόγια στο θέμα των γονέων, και για να γίνω πιο σαφής, πρώτον όσον αφορά τους γονείς και κυρίως το θέμα φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Θεωρώ χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον, οτι είναι τόσοι μα τόσοι οι γονείς που καταρχας θεωρούν οτι με το να παρέχουν στο παιδί τους κάποια φροντιστηριακή βοήθεια όλα έχουν λυθεί.Κατανοώ την ανασφάλεια τους (για πολλούς λόγους που δεν έχουν και άδικο βέβαια) ΑΛΛΑ πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς ειναι αυτοί που "περνούν" (όχι απαραίτητα σκόπιμα) στα παιδιά τους την αντίληψη πως μόνο απο το φροντιστήριο θα οφεληθείς, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο απλά αδιάφορα αφού θεωρούν οτι δεν υπάρχει τίποτα εκεί που να τους προσφερθεί. Ακόμα και αυτό που λέγαμε πιο πάνω, σχετικά με τις φωνές/και τις ομιλίες μέσα στη τάξη, πέρα απο αυτά που αναφέρθηκαν ίσως ένας λόγος ειναι και αυτός. Όταν δηλαδή πιστεύεις οτι δεν θα πάρεις τίποτα απο το μάθημα γιατί θα στα καλύψει το φροντιστήριο τότε ειναι επόμενο να μην δίνεις σημασία.
    Τώρα όσον αφορά το θέμα κατά πόσο οι καθηγητές καλούν τους γονείς στο σχολείο πέρα απο τη κλασσική ενημέρωση αφήστε τα. Θεωρώ ελάχιστες τις φορές που έχω δει καθηγητές να καλούν τους γονείς για να συζητήσουν πέρα απο τη καθιερωμένη ενημέρωση (που εκεί μόνο χρόνος για συζήτηση δεν υπάρχει) ή οταν βέβαια ένα παιδί κινδυνεύει να μείνει..Αλλά ακριβώς αυτό, γιατί καλούν έναν γονέα οταν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία πιο πριν. Απο τη στιγμή που παρατηρούν κάποια "περίεργη" ενδεχομένως συμπεριφορά στο παιδί ή πολλές απουσίες, γιατί δεν καλούν τον γονέα εγκαίρως να τον ενημερώσουν και όχι για να μαλώσει ο γονέας το παιδί αλλά για να μιλήσουν αυτοί οι δυο (καθηγητής και γονιός) προκειμένου να βρουν έναν κοινό τρόπο πλεύσης....Εντάξει σίγουρα δεν αφαιρώ την ευθύνη απο τον γονέα που σίγουρα ειναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί δεν είναι λογικό και σωστό να περιμένουν τον καθηγητή να τους ενημερώσει, πρέπει και εκείνοι να έχουν ενεργή στάση.. (Δεν ξέρω αν γίνομαι πολύ σαφής...)
    Τέλος σχετικά με τους βαθμούς επειδή το ανέφερε και η Φωτεινή, προσωπικά εμένα λίγο-πολύ με αγχώνουν και θεωρώ οτι πολλές φορές δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα, βέβαια το βλεπω και εγώ ως ένα μέσο βελτίωσης, ανταμοιβής (ειδικά σε άτομα που έχουν ανασφάλειες, αμα δουν εναν καλό βαθμό ειναι κατά κάποιο τρόπο μια ανταμοιβή, ενα έναυσμα για να βελτιωθούν κι άλλο) και στη τελική όπως είπε και ο κύριος Μάνεσης γιατί αμέσως να καταδικάζουμε το θέμα της αξιολόγησης αφού μπορεί τελικά και να επιφέρει θετικά αποτελέσματα.
    Αυτά! (Θέλω κι άλλα να πω αλλά στο τέλος θα γίνω κουραστική! )
    Κύριε Μάνεση, απευθύνομαι σε σας, καλή τύχη με τη διόρθωση και ότι και αν δέιτε ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ (καλα αυτό πάει και για μένα!!! :-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά, Μαρία, μπήκες και το θέμα των γονέων, ε; Μάλιστα, με ιδιαίτερα ευέλικτο τρόπο άνοιξες και το θέμα της παραπαιδείας! Βρε, πώς θα γλιτώσω από σας;

      Μ' αρέσουν πολύ κάποιες "λεπτομέρειες" της σκέψης σου - όπως, π.χ, η παρένθεση που περικλείει τη φράση "όχι απαραίτητα σκόπιμα" και που στην ουσία περιγράφει θαυμάσια πώς "ταξιδεύει" το κοινωνικό στερεότυπο, πώς περνάνε οι αντιλήψεις που μπορεί και να είναι καθηλωτικές με ένα "φυσικό", και "ανάλαφρο" τρόπο από γενιά σε γενιά. Σκέψου: Σε όλη μου τη ζωή επιχειρηματολογώ εναντίον των γονιών που προτρέχουν και από την ηλικία της α΄δημοτικού γράφουν τα παιδιά τους στο φροντιστήριο των αγγλικών, λες και δε θα διδαχθούν 12 χρόνια αγγλικά. Ξέρεις τι έκανα όταν ο γιος μου πήγε στην α΄ δημοτικού, ε;
      Και μετά μιλάω για απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση κλπ. Φαύλος κύκλος..

      ( Βρε σεις, μπας και μου πιάνετε την κουβέντα για να μη διορθώσω τα γραπτά;!)

      Διαγραφή
    2. Αυτή η συζήτηση έχει ακόμα μέλλον...

      Όσον αφορά την αξιολόγηση μέσω των βαθμών, όπως προαναφέρθηκε, υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισής της από τους μαθητές. Ο πρώτος και ο πιο συνηθισμένος είναι ο ''εκφοβιστικός'', του τύπου : αν με πιάσει αδιάβαστο θα μου βάλει κακό βαθμό.... Ο συγκεκριμένος αγχώνει τους μαθητές, τους ωθεί να αντιπαθήσουν τα διαγωνίσματα και λοιπούς τρόπους αξιολόγησης και, μερικές φορές, γίνεται η αιτία να ''κλέψουν'' στην εξέταση ( με σκονάκια, αντιγραφή κλπ, ξέρετε..). Λίγοι μόνο αντιμετωπίζουν αυτήν την μέθοδο αξιολόγησης θετικά, σκεπτόμενοι ότι κατά αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν τις δυνατότητές τους και βελτιώνονται, αν βέβαια ο βαθμός είναι αντικειμενικός.
      Στην ερώτηση ποιος φταίει για την κυριαρχία του πρώτου τρόπου αντιμετώπισης, θα έλεγα οι αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει τόσο σε μαθητές όσο και σε καθηγητές..Για να μην πολυλογώ, οι καθηγητές οφείλουν να βοηθήσουν τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν ότι οι βαθμοί δεν ένας είδος τιμωρίας ή ελέγχου που έχουν πάνω τους αλλά μια μέθοδος που έχει σκοπό την βελτίωση των επιδόσεών τους (έτσι ακόμα και τα απανωτά τεστάκια θα αρχίσουν να τους φαίνονται αποδεκτά...). Πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό;;; Θα καταλήξω,νομίζω πάλι, στην ορθή προσέγγιση των καθηγητών.(βλέπετε προηγούμενα σχόλια όλων)

      Όσον αφορά την παραπαιδεία, πιστεύω ότι το όλο σύστημα την ευνοεί.Το καινούργιο σύστημα ''σπρώχνει'' τους μαθητές στα φροντιστήρια από την 1η Λυκείου! Η αντίληψη ότι αν οι μαθητές δεν πάνε φροντιστήριο δεν θα περάσουν πουθενά... έχει εγκατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια στα μυαλά των ανθρώπων...Ίσως το κράτος ευνοεί το συγκεκριμένο σύστημα για να έχουν εργασία οι καθηγητές που αδυνατεί να διορίσει στο δημόσιο, ίσως η αντίληψη ότι το δημόσιο δεν είναι ικανό να προετοιμάσει τους μαθητές για τις πανελλαδικές εξετάσεις (που, επί τη ευκαιρία, τις έχουν καταστήσει μια ψυχοφθόρα διαδικασία για τους μαθητές), παίζει και αυτή τον ρόλο της.
      Όμως αν οι μαθητές απαξιούν για την δημόσια εκπαίδευση, τότε πώς θα κινητοποιηθούν τα σχολεία για να παρέχουν τα απαραίτητα εφόδια για τις εξετάσεις αυτές;;;

      Καλό βράδυ!!

      Διαγραφή
  16. Τελικά είναι φοβερό πώς ένα μικρό κείμενο σαν αυτό της ανάρτησης μπορεόι να οδηγήσει σε μια τόσο μεγάλη και πολύ όμορφη συζήτηση... Οι απόψεις που διαβάστηκαν πολλές, όλες ενδιαφέρουσες και κάλυπταν και τις δυο όψεις του νομίσματος, αν και το "νόμισμα" αυτό πολύ φοβάμαι ότι έχει πανω από δύο όψεις.... Θα γράψω ένα μικρό κομμάτι απ' τις σκέψεις μου καθώς διάβαζα την νάρτηση και κυρίως τα σχόλια και η αλήθει αείναι πως η συζήτηση αυτή απαιτεί τσάι, βιβλιοθήκη και χειμωνιάτικο καιρό!! (το τελευταίο εμείς εδώ το έχουμε...)
    Λοιπόν, η σχέση μαθητών - εκπαιδευτικών είναι μια πολύπλοκη, αμφίδρομη σχέση που για οποιαδήποτε κατάσταση δημιουργείται μεταξύ τους ευθύνονται και οι δύο, όπως σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Σε καθε κατάσταση μπορεί τα ποσοστα ευθύνης που αναλογούν στην κάθε πλευρά να διαφέρουν αλλά ποτέ δεν είναι 0% στον έναν και 100% στον άλλον. Επομένως εμείς οφείλουμε κάθε φορά να αναγνωρίζουμε τη δική μας ευθύνη και να προσπαθούμε απ΄τη δική μας πλευρά να καλυτερεύσουμε την όποια κατάσταση. ΣΤον τομέ ατης εκπαίδευσης τώρα ύπαρχουν κι άλλες πλευρές, Διευθυντής, Υπουργείο, Γονείς,όπου επηρεαζουν τη σχέση αυτή.
    Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο εκπαιδευτικοί είναι άνθρωποι!! Έχουν τη ζωή τους, την οικογένειά τους, τα προβλήμτα τους και ένα σωρό άλλα πράγματα που εμείς απαιτούμε να μην τους επηρεάζουν την ώρα του μαθήματος.. Εκτός του ότι είναι αδύνατον, με αυτόν τον τρόπο ο καθηγητής θα μοιάζει και στα μάτια των παιδιών σαν έναν ατσάλινο τοίχο που τίποτα δεν τον διαπερνάει. Ποια οικειότητα και ποια ανθρώπινη σχέση να δημιουργηθεί έται μετά??
    Τώρα όσον αφορά το αν ένας εκπαιδευτικός πρέπει από πριν επιλέξει αυτό το επάγγελμα να αγαπάει τα παιδιά. η συζήτηση είναι τεράστια, Παρ' όλα αυτά, σκεφτείτε ότι αν μόνο η αγάπη για τα παιδιά αρκούσε για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, τα πανεπιστήμια θα ήταν περιττά. Πολλοί για κάποιον λόγο έγιναν εκπαιδευτικοί ενώ αρχικά είχαν άλλα όνειρα κι όμως είναι καταπληκτικοί στο επάγγελμά τους.
    Όσο για το "αγαπώ τα παιδιά" είναι μια φράση που ίσως αν τη σκεφτούμε καλύτερα δούμε ότι δεν έχει νοήμα να τη λέμε σαν εκπαιδευτικοί. Τι σημαίνει αγαπώ τα παιδιά και γι' αυτό θα γίνω καθηγητής ή δάσκαλος?? Αν τα αγαπάς δε θα τα μαλώνεις? Θα μπαίνεις στην τάξη και θα τους λες τι? Προφανώς και δεν εννοώ ότι θα τα δέρνεις ή θα τα προσβάλλεις και θα τους φέρεσαι άσχημα.Αλλά τα παιδιά στο σχολείο έρχονται για να μάθουν και να σχηματίσουν την προσωπικότητά τουςΊσως αν "αγαπάς" και τα παιδιά να διαφέρει λίγο ο τρόπος που κάνεις το μάθημα χώρις όμως αυτό να είναι απαραίτητο.. Το σίγουρο είναι ότι για να γίνεις εκπαιδευτικός δεν αρκεί να αγαπάς τα παιδιά κι ούτε να αγαπάς από την αρχή αυτό που ξεκινάς να κάνεις.. Στην πορεία, όσο το μαθαίνεις και το γνωρίζεις καλύτερα τότε ναι! μπόρει και να το αγαπήσεις!!

    Αυτά τα λίγα για την ώρα γιατί εσείς έχετε διάβασμα και διόρθωμα κι εμείς εδώ έχουμε βόλτες στην παραλία του Βόλου!! Καλό απόγευμα και περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλιά σας!! Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις ότι ένα τόσο σημαντικό θέμα ενδιαφέρει μαθητές με ολοκληρωμένες απόψεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελίτσα, γεια και από 'δω. Πάντα χαρά να σε έχουμε παρέα, πόσο μάλλον να ακούμε και τις αναλύσεις σου για τα θέματα που μπήκαν.

      Όπως το λες: Ένα περίεργο "νόμισμα" με πολύ πάνω από δύο όψεις. Βλέπεις, υπεισέρχονται δύο βασικές παράμετροι ( προσωπικότητα και εκπαιδευτικό σύστημα) οι οποίες, με τη σειρά τους, εξαρτώνται από πάρα πολλές άλλες. Το παιδαγωγικό αποτέλεσμα, καθώς αποτελεί σύνθεσή τους και προέρχεται από μια αρκετά πολύπλοκη σχέση, δεν είναι εύκολα ερμηνεύσιμο.

      Εμείς εξακολουθούμε να σε ζηλεύουμε για τις βόλτες σου στο Βόλο, αλλά και για τις παιδαγωγικές σπουδές σου και την ... αγάπη για το αντικείμενό σου. Η πόλη σου, άλλωστε, έχει το δικό της πλούσιο μερτικό στην Ιστορία της Εκπαίδευσης.

      Για την ώρα τα φιλιά μας και ευχαριστούμε για την επίσκεψη :-)

      Διαγραφή

γράψτε μας κάτι