Λοιπόν... Αρχικά πρέπει να σας ομολογήσω πως πρόσφατα διάβασα το βιβλίο και πραγματικά συγκινήθηκα. Ο Jostein Gaarder σε αυτό το δημιούργημά του καταφέρνει να συνδυάσει μια γλυκιά ιστορία αγάπης με τους ισχυρούς δεσμούς της οικογένειας και συγκεκριμένα τους δεσμούς ενός πατέρα με τον μονάκριβό του γιο. Επειδή όμως, εδώ δεν έχω τη δυνατότητα να σας περιγράψω αναλυτικά την υπόθεση της ιστορίας, θα παραθέσω μια μικρή περίληψη και τα υπόλοιπα στην τάξη...
Η ιστορία ξεκινάει με την περιγραφή μιας οικογένειας που αποτελείται από τον Γκέοργκ, ο οποίος έχει χάσει τον πατέρα του, από τη μητέρα του, από τον πατριό του και από τη θετή αδερφή του. Όλη η οικογένεια λοιπόν, του μικρού Γκέοργκ στην αρχή του βιβλίου μαζεύεται για να βάλει σε τάξη τα πράγματα του πατέρα, που πριν 15 χρόνια έφυγε για το μακρύ ταξίδι. Τότε ανακαλύπτουν ένα γράμμα, που έχει στο φάκελο γραμμένο το όνομα του Γκέοργκ. Εκείνος ανεβαίνει γρήγορα στο δωμάτιό του για να το διαβάσει. Γρήγορα διαπιστώνει ότι είναι ένα γράμμα του πατέρα του, γραμμένο με τέτοιο τρόπο, σαν να βρίσκεται απέναντί του και να του μιλά. Στις σελίδες του γράμματος ο πατέρας του Γκέοργκ θα του αφηγηθεί την ιστορία για μια γυναίκα που είχε γνωρίσει πριν πολλά χρόνια. Ο Γκέοργκ, αφοσιωμένος, διαβάζει για τον έρωτα του πατέρα του προς την άγνωστη γυναίκα, τις προσπάθειές του να την προσεγγίσει, την αγωνία του να την κατακτήσει. Όσο περνά τις σελίδες, τόσο το ενδιαφέρον του μικρού αγοριού μεγαλώνει, για να καταλήξει σε μια όμορφη και συνάμα παραμυθένια αλήθεια...
Όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το τέλος, θα σας πω όμως πως ο νεκρός πατέρας του Γκέοργκ στο τέλος της ιστορίας του, του θέτει ένα σπουδαίο ερώτημα για τη ζωή. Του λέει "Τι
θα αποφάσιζες αν είχες την επιλογή; Θα
αποφάσιζες να ζήσεις μια ζωή εδώ στη γη
για να σε πάρουν ύστερα από λίγα χρόνια
χωρίς δικαίωμα επιστροφής; Ή θα έλεγες:
“Όχι, ευχαριστώ;”
Σε αυτήν την καθοριστική για τον καθένα από εμάς ερώτηση σας προσκαλώ να απαντήσετε, αφού πρώτα σκεφτείτε πως αυτήν την ερώτηση τη διατυπώνει ένας άνθρωπος, που λόγω της αρρώστιας του πεθαίνει, χάνοντας για πάντα την αγαπημένη γυναίκα του και το παιδί του.
Ανυπομονώ για τις απαντήσεις σας...
Η δική μου απάντηση στην ερώτησή σου είναι πως μια ζωή στη γη αξίζει και ας με πάρουν χωρίς το δικαίωμα της επιστροφής σε αυτή. Μια ζωή στη γη είναι εκείνη που σου προσφέρει όλες τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες, ευχάριστες ή δυσάρεστες, και σου δίνει όλα τα μαθήματα που χρειάζεσαι πρκειμένου να επιβιώσεις σε αυτόν το κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι Κατερίνα πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όμως η απάντηση μπορεί να μην είναι απόλυτη. Σκέψου λίγο την περίπτωση, που έχεις δημιουργήσει κάτι όμορφο στον κόσμο ή έχεις αποκτήσει κάτι που πάντα ονειρευόσουν - εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε υλικά πράγματα που χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη- και ξαφνικά χάνεσαι, αφήνοντας πίσω όλα ή μάλλον όλους όσους είχες... Τι θα σκεφτόσουν τότε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να ξεκαθαρίσουμε κάτι, εγώ θα ήθελα να δεχτώ το δώρο της ζωής, γιατί η ζωή είναι δώρο, ό,τι και να γινόταν γιατί μετά δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες σε τέτοια ζητήματα, απλώς επισημαίνω και περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι λόγω μιας αρρώστιας ή κάποιου ατυχήματος χάνουν κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια τους.
Τότε, τι γίνεται...;
Βασιλική, κατα τη γνώμη μου τα άσχημα (αρρώστιες, ατυχήματα) είναι μεσα στη ζώη. Το καλύτερο που θα μπόρουσε καποιος να κανει - αν και δύσκολο- είναι να παρει το ρίσκο να ζήσει μια ζωή, ανεξάρτητα απο το τι θα συμβει.. απλα να την ζήσει (το carpe diem που είχαμε πει και στην αρχή της χρονιας...)
ΔιαγραφήΒασιλική, οι άνθρωποι αυτοί που υποφέρουν από αρρώστιες ή τραυματισμούς πολλές φορές βρίσκουν τη δύναμη να ορθοποδήσουν παρ'όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν! Και όπως προανέφερε και ο Πάρις και αυτά είναι μέρος της ζωής που ζούμε...!
ΑπάντησηΔιαγραφή( Κατερίνα, καλώς ήρθες!)
ΔιαγραφήΣας Ευχαριστώ κυρίε Μάνεση!
Διαγραφήβασιλική, πολύ ωραία η παρουσίαση και η ανάρτησή σου κι ακόμα καλύτερη γίνεται με το ερώτημα που θέτεις στο τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Gaarder σε όλα του τα βιβλία, εμμονικά σχεδόν αλλά και με πολύ γλαφυρό, συνήθως, τρόπο, προσπαθεί να δείξει το σπάνιο δώρο που είναι η ζωή ( και είναι, αλήθεια, ωραία ιδέα, να βρούμε αυτή τη βασική του θέση του σε αποσπάσματα από διάφορα βιβλία του και να κάνουμε μιαν ανάρτηση)
Θα σας φέρω στην τάξη να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από το "Μυστήριο της τράπουλας", όπου αναπτύσσει τη σκέψη πως εμείς που ζούμε είμαστε εξαιρετικά τυχεροί, αφού έχει κρατηθεί ακέραιη η αλυσίδα των προγόνων που φτάνει μέχρι σε μας. Δηλαδή, από όλους τους πολέμους, τις επιδημίες, τις αρρώστιες, λιμούς και καταποντισμούς κλπ φαίνεται πως κανένας μας πρόγονος δεν έχασε τη ζωή του ( προτού αφήσει απογόνους), με αποτέλεσμα να φτάνουμε κι εμείς κάποια στιγμή στον κόσμο. Καταλήγει:
" Αυτή η αλυσίδα φτάνει μέχρι το πρώτο ζωντανό κύτταρο, που χωρίστηκς στα δύο: αυτό ήταν το ξεκίνημα, η αφετηρία, για όλα όσα υπάρχουν σήμερα πάνω στον πλανήτη μας. Η πιθανότητα να μείνει γερή η δική μου αλυσίδα ανάμεσα σε όλες τις άλλες μετά από τρία, τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια είναι τόσο μικρή, που το ανθρώπινο μυαλό δυσκολεύεται να τη συλλάβει. Και όμως, τα κατάφερα. Που να με πάρει και να με σηκώσει, τα κατάφερα και να με. Και ξέρω πολύ καλά πόσο τυχερός στάθηκα, πόσο τυχερός είμαι, που μπορώ τώρα να κάθομαι εδώ μαζί σου και να κουβεντιάζουμε για τον πλανήτη μας." (σελ.141)
Για τον Gaarder, δηλαδή, το ερώτημα που μπήκε στην ανάρτηση θα μπορούσε να ήταν .. ρητορικό. Η αξία του δώρου της ζωής μοιάζει ασύγκριτη.
Μ' αρέσει, πάντως, αυτή η μικρή υποψία προβληματισμού που βάζεις για τους ανθρώπους που "χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους". Κι αυτοί, όμως, και όλοι, γαντζωνόμαστε απεγνωσμένα απ' ό,τι μπορούμε, για να κρατηθούμε όσο περισσότερο γίνεται σε τούτο το θαύμα..
Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε για την ανάρτηση!
Πολύ ωραίο το απόσπασμα, κύριε Μάνεση. Επίσης η ιδέα που είχατε για τα αποσπάσματα, πιστεύω πως μπορεί να μας βοηθήσει να συλλάβουμε τις ιδέες του συγγραφέα και να προβληματιστούμε θετικά για τη ζωή. Θα δώσει πολύ ωραία θέματα για συζήτηση. Και φυσικά τη συζήτηση που ξεκινήσαμε εδώ θα ήθελα να τη συνεχίσουμε και στην τάξη. Εξάλλου την άλλη εβδομάδα θα φέρω και την άλλη περίληψη του βιβλίου (περίληψη δεν είναι, αλλά τέλος πάντων) ώστε να καταλάβουν όλοι για τι πραγματικά πρόκειται και να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το ερώτημα.
ΔιαγραφήΗ γνώμη μου είναι πως η ζωή είναι μία για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ό,τι καλύτερο και να δώσουμε σε αυτό τον καλύτερό μας εαυτό για όσο βρισκόμαστε στη γη. Θα επέλεγα λοιπόν, μια ζωή καλή και γεμάτη και κάποτε ας φύγω από εδώ. Η αλήθεια είναι μάλιστα, πως κάποια στιγμή θα ήθελα και μόνη να φύγω από εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αλήθεια δε θα ήταν βαρετό να ζούσαμε για πάντα; Ακόμη κι ανάμεσα στα όμορφα που δημιουργήσαμε; Σίγουρα η δίψα για μια αιώνια ζωή υπάρχει στους περισσότερους αλλά αυτό συμβαίνει ίσως διότι μιλάμε εκ του ασφαλούς αφού ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Μπα.. Είναι πολύ το για πάντα, καλύτερα το για κάμποσο αρκεί να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε όμορφο.
φιλιά τάξη!