(Από το Παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη)
Αναρωτιέμαι
μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι
οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως
θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για
να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Ν'
αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την
Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη
φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι
αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις
επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος
και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη
βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε
σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που
δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη
νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή
σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη,
μια δουλειά, μια δραστηριότητα που
σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι
που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις
ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος
Κάθε μέρα προσπαθώ
να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη
ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν
με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το
λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν
κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Το παράπονο
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα ειναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
Στα αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και το ομολογώ
Σαν να’ μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα πάντα θα’ ναι αργά
(Πόσο σημαντικό είναι τελικά να αξιοποιούμε την κάθε μέρα και να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σαν δώρο αφού «δεύτερη ζωή δεν έχει»; )
Αγαπημένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, τα είπαμε και στην τάξη. Πολύ ωραίο κείμενο, όπως κατάλαβες μάλιστα, πρόλαβα να το χαρώ και σαν δικό σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν είναι και του Ελύτη. (Έκπληξη, ε;). Από το πρωί που μου το είπες, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Δε θυμόμουνα ο Ελύτης να έχει γράψει κάτι τέτοιο και, ενώ έχει από την αύρα της ελυτικής ματιάς, δε μοιάζει να είναι δικό του.
Έψαξα και είδα πως στο ίντερνετ κυκλοφορεί ευρέως και δίνεται σα να είναι δικό του και μάλιστα με τίτλο "το παράπονο". Τελικά τι έχει γίνει: Κάποια στο protagon.gr με το όνομα Ελευθερία Τελειώνη ( αγνοώ αν είναι όνομα ή ψευδώνυμο), γράφει αυτό το κείμενο πρώτη φορά εδώ:
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=18178 και, καθώς τελιώνει με τους στίχους από το Παράπονο του Ελύτη, γράφει από κάτω σε παρένθεση: ( από το Παράπονο του Ελύτη). Οι υπόλοιποι στο διαδίκτυο βλέπουν λίγο βιαστικά αυτή την υπογραφή - και ενώ πιο πάνω αναφέρει ότι το κείμενο είναι της Ε. Τελειώνη - και παρασύρονται νομίζοντας πως είναι του Ελύτη. Έτσι, αυτή τη στιγμή στο ίντερνετ κυκλοφορεί το κείμενο αυτό με την ταυτότητα του Ελύτη.
Είπα, λοιπόν, μια και κάνουμε Ελύτη, να κάνουμε και αυτό το ... διαδικτυακό ξεκαθάρισμα, για το οποίο η Ιστορία θα μας ευγνωμονεί:-)
Θεωρώ κι εγώ, πάντως, ότι είναι ένα κείμενο εξαιρετικής ευαισθησίας, εμένα μ' άρεσε πάρα πολύ και σαφώς ταιριάζει με τη ματιά του ποιητή.
Άλλωστε, γι' αυτό το διάλεξες κι εσύ, φαντάζομαι: Συναντήθηκε και η δική σου ευαισθησία μ' αυτό, με το τραγούδι και τα υπέροχα λόγια του και είχες την καλοσύνη να το μοιραστούμε. Πολύ σ' ευχαριστούμε γι' αυτό.
Λοιπόν, καταρχάς λυπάμαι για την παρανόηση που συνέβη σχετικά με το κείμενο αυτο.. Δεύτερον ευχαριστώ πολύ για την διευκρίνηση και φυσικά όπως είπατε πολλοί δεν το γνωρίζουν.. Η άποψη μου για το συγκεκριμένο κείμενο αλλά και για το παράπονο (και με τη ζωή ευρύτερα) ειναι ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο απο τη ζωή μας με το να αναλωνόμαστε με ανούσια πράγματα, για να γίνω πιο σαφής δεν ειναι λίγες οι φορές που επιλέγουμε να ζήσουμε έτσι όπως θέλουν οι άλλοι και όχι όπως πραγματικά επιθυμούμε εμείς που αυτό έχει ως επακόλουθο να φτάνουμε σε κάποιο όριο και να λέμε οτι "σα να μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα" (όπως λέει και ο Ελύτης :-) ). Και τέλος πιστεύω πως ακόμα και δυσκολίες να αντιμετωπίζουμε (διαφόρων ειδών) πρέπει να παίρνουμε δύναμη και να προχωράμε διότι η ζωή ειναι ενα δώρο και είμαστε τυχεροί που μας δόθηκε (πιστεύω οτι και αυτό απο μόνο του είναι ένα κίνητρο)!!! [Και πάλι λυπάμαι για την παρανόηση :-) ]
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, έκανες μία από τις ομορφότερες αναρτήσεις της Χρυσόσκονής μας, να μη λυπάσαι καθόλου για καμία παρανόηση.
ΔιαγραφήΊσα ίσα που μας έδωσες ευκαιρία, και μάλιστα με ένα κείμενο πολύ μεστό και ουσιαστικό, να αναλογιστούμε τον τρόπο που πολλές φορές τα "καταφέρνουμε" ώστε η ζωή να μας γίνεται ξένη και φορτική, που λέει κι ο Καβάφης.
Δεν είναι καθόλου κακό να μας επαναλαμβάνει μονότονα ο ποιητικός λόγος πως "πάντα, πάντα θα είναι αργά. Δεύτερη ζωή δεν έχει". Αν το θυμόταν, άλλωστε, κι ο Γέρος του Καβάφη, ίσως να μη συλλογιόταν με συντριβή "η Φρόνησις πως τον εγέλα/και πως την εμπιστευόταν πάντα - τι τρέλα/την ψεύτρα που έλεγε "αύριο, έχεις πολύ καιρό".
Δώρο η ζωή - και, μεταξύ μας, ωραίο δωράκι και η ανάρτησή σου :-)
Καλό σαββατοκύριακο
Όχιιι.. Ξενέρωσα! Πω πω δε θα ήθελα να είμαι στη θέση της κοπελιάς που το έγραψε και της κλέβει τη δόξα ο Ελύτης :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως συγχαρητήρια να γράφονται τέτοια κείμενα σήμερα!!
Συγχαρητήρια! Πρωτίστως για τον διάλογό σας στα σχόλια! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παράπονο- Οδυσσέας Ελύτης
ΑπάντησηΔιαγραφή