Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Μικροεμπνεύσεις..μέρος 2ο!

Καλησπέρα σας!Είπα να κάνω μια αναρτησούλα μιας και που τώρα τελευταία με τα διαγωνίσματα το παραμέλησα από πλευράς μου το ιστολόγιο..(συγνώμη κύριε Μάνεση.. :/ ). Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω μια άλλη μου μικροέμπνευση! Την προηγούμενη φορά, μέσα από το κειμενάκι μου σας ξενάγησα στον παράδεισό μου, τα Αναφιώτικα!Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω την ομορφιά που βρίσκω σε μικρές γωνιές της πόλης!Και πως την απαθανάτισα, μιας και που το τελευταίο καιρό μου αρέσει να βρίσκω την ομορφιά ακόμα και στα πιο στενάχωρα μέρη, μέσα από την φωτογραφία.



Κάτι που ανακάλυψα κοντά στο Γκάζι..



Ξέρετε, μου αρέσει να περνάω με το μηχανάκι από το κέντρο της Αθήνας... Βλέπω τη ζωή σαν φιλμ... Χιλιάδες αμάξια, το καθένα ακολουθεί το δικό του προορισμό, τη δικιά του καθημερινότητα… Χιλιάδες άνθρωποι, με τη δικιά τους προσωπικότητα ο καθένας, χιλιάδες πρόσωπα που κρύβουν τη δικιά τους ιστορία, χιλιάδες μάτια που κρύβουν τα δικά τους συναισθήματα… Ο καθένας με τη δικιά του ζωή, τις έγνοιες του, τα χρέη του, τις σκοτούρες του… Όλοι τρέχουν… να πληρώσουν τη ΔΕΗ, να προλάβουν το λεωφορείο, να κάνουν τα ψώνια του σαββατοκύριακου, να πάρουν το παιδί τους από το φροντιστήριο… Ο καθένας μόνος του… Βλέπουν την καθημερινότητα σαν βάσανο… Άλλη μια μέρα χωρίς λεφτά, άλλη μια μέρα γεμάτη δουλειά και στρες… Όλοι ζουν το σήμερα, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν αύριο… Και όλοι ξεχνάνε… Ξεχνάνε να κοιτάξουν τον ουρανό, που μια μονάχα μέρα του χειμώνα, ντύθηκε στα μπλε, ξεχνάνε να κοιτάξουν τον ήλιο που ζεσταίνει και φωτίζει κάθε γωνία, κάθε σοκάκι της Πανεπιστημίου… 



                                           Και το χρώμα ,σε ένα τσιμεντένιο δάσος ,είναι παντού..

Ξεχνάνε να κοιτάξουν το βλασταράκι που φύτρωσε με τόση δύναμη σε κάποια εσοχή του πεζοδρομίου… που αυτό ζει κάθε μέρα της ζωής του… που διψάει για ζωή… ξεχνάνε να κοιτάξουν τα ξεραμένα φύλλα του πεζοδρομίου, που άμα τα πατήσεις, ακούς το γλυκό τραγούδι του χειμώνα… Ξεχνάνε να στολίσουν τα χείλη τους με το χαμόγελό τους… Ξέρετε… μπορεί κιόλας να προτιμώ αυτούς τους τρελούς που κυκλοφορούν χαμένοι στα στενά της Αθήνας… γιατί αυτοί τουλάχιστον, μπορεί να μιλάνε μόνοι τους και να κοιτάνε τον κόσμο περίεργα, αλλά ζουν στον κόσμο τους… που είναι γεμάτος λιακάδα, γεμάτος ξεραμένα φύλλα, γεμάτος βλασταράκια… γεμάτος ζωή…


                                           Παντού υπάρχει ομορφιά,αρκεί να το δούμε..


Εσείς ζείτε λοιπόν την ζωή κουταλιά κουταλιά; Σταματάτε ποτέ να κοιτάξετε τον ουρανό και να χαμογελάσετε; Και ας σας πούνε τρελό,  χαμογελάτε πάντα με αυτά που σας προσφέρει η ζωή και η καθημερινότητα;

8 σχόλια:

  1. ...γιατί η ευτυχία υπάρχει στα απλά :)

    ωραία ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν το βλασταράκι που φύτρωσε με τόση δύναμη σε κάποια εσοχή του πεζοδρομίου, το τρυφερό κείμενό σου, Αναστασία. πολύ ωραίο.
    Λες σ' αυτό το βλασταράκι να απευθύνει ο Ρίτσος την ερώτηση, όταν πιάνει "κουβέντα με ένα λουλούδι"; " Κυκλάμινο-κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα/
    πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις;" το ρωτάει..

    Το τι του απαντάει το κυκλάμινο το αφήνω να το βρείτε μόνοι σας και εγώ, κατά τα συνηθισμένα, κερνάω το νικητή στο κυλικείο:-)

    Όσο για το αν χαμογελάμε, που λες, καθώς το συνδυάζεις και με τη γνώμη των άλλων ("κι ας σας πούνε τρελό" ), έχω δύο βιαστικές παραπομπές. Η πρώτη είναι ένα ομορφοεξαιρετικότατο κείμενο του Κ. Π Καβάφη, που ίσως να το αναρτήσουμε κάποια στιγμή. Για όποιον βιάζεται, είναι εδώ: http://parisis.wordpress.com/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%85/

    Και θυμάμαι, επίσης, "Τα οπωροφόρα της Αθήνας", του Σωτήρη Δημητρίου, όπου ο ήρωας είναι ένας πολύ ιδιόρρυθμος τύπος που γοητεύεται απ' αυτά που στα μάτια των περισσότερων αθηναίων δε φαίνονται, όπως τα οπωροφόρα της πόλης. Δίνω ένα δείγμα/απόσπασμα, από τη σελ. 11: " Με τις μουριές στο μετς γνώρισα κι έναν γείτονα. Είχα επισημάνει σ' ένα αδιέξοδο μια πάμφορτη και την άλλη μέρα πήγα μ' ένα σεντόνι. Το έστρωσα και άρχισα να την τινάζω. Έπεφταν οι μούρες παφ, παφ, παφ στο σεντόνι. Ήθελε να βγει όμως ένα αμάξι και δεν το χωρούσε.
    -Τι θα γίνει κύριος; Στο χωριό σου βρίσκεσαι; Θα περάσω από πάνω.
    - Δεν σου' ρχονται κρίμα; τον αποπήρα. Λίγη υπομονή κύριος.
    _Για φάε ρε έναν ..., και με έδειξε.
    Αλλά στο τέλος έφαγε αυτός μούρες και χωρίσαμε σαν φίλοι"

    Βλέπεις; Μπορεί να μας πάρουν για τρελούς, αλλά στο τέλος είναι πιθανό να τους αλλάξουμε κιόλας!

    Και πάλι συγχαρητήρια για την ανάρτηση:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eκπλήσσομαι κάθε φορά πως μπορούν τα κείμενα μου να συνδέονται με στίχους αγαπημένων ποιητών μου χωρίς να το καταλαβαίνω! Αλλά ναι, αυτή τη φορά το ομολογώ, αντί για τον Καβάφη μου ήρθε στο μυαλό ο Ελύτης "Ώσπου τέλος ένιωσα και ας πα 'να μ' έλεγαν τρελό, ότι από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος" Αγαπημένος μου στίχος.. Σας ευχαριστώ πολύ! :)

      Διαγραφή
  3. Αναστασία πολύ όμορφη η ανάρτηση σου, μπραβο μου άρεσε πολύ!!! Τελικά όντως η ομορφιά της ζωής ίσως κρύβεται στα πιο απλά πράγματα στα πιο καθημερινά, αρκεί να έχουμε την πρόθεση να τη δούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου Αναστασία. Δεν είναι λίγες οι φορές που εμείς οι άνθρωποι στην προσπάθειά μας να ζήσουμε τα πολλά και τα μεγάλα ξεχνάμε τα απλά και τα σημαντικά. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που παραπονιόμαστε πως τίποτα καλό δεν μας συμβαίνει και πώς μας έχει "φάει" η ρουτίνα, ενώ στη πραγματικότητα εμείς έχουμε αποκλείσει την ομορφιά γύρω μας !

    Όταν έχουμε τους μεγάλους θησαυρούς μπροστά μας, δεν το παίρνουμε είδηση. Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε θησαυρούς

    ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα που πρόσφατα διάβασα ' ο αλχημιστής ' του Paul coelho

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μμμμ.. με αφνιδίασες! ;) Πολύ καλός και σωστός ο paul coelho! Σε ευχαριστώ πολύ! :)

      Διαγραφή

γράψτε μας κάτι