έχει πέσει λίγη χρυσόσκονη στις αποσκευές του καλοκαιριού;

αἰών παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων· παιδός ἡ βασιληίη. (Ηράκλειτος)

Ένα παιδί που ρίχνει τα ζάρια ο χρόνος∙ αυτός έχει την εξουσία.

Και καθώς ο κύριος Χρόνος μάς κύλησε στα τέλη του ιουνίου, καθώς πέρασε κι η τελευταία μέρα των εξετάσεων και ήδη το δέρμα κάποιων συναντήθηκε με τις αμείλικτες καλοκαιρινές ακτίνες, καθώς η β΄λυκείου αρχίζει να μετασχηματίζεται σε ανάμνηση και να κουρνιάζουν μέσα μας πρόσωπα και στιγμές,

η χρυσόσκονη λέει πως μέχρι εδώ ωραία τα κατάφερε: χρύσωσε τις νύχτες μας, απαλά, διακριτικά, επίμονα, τρυφερά. Μας έφερε κοντά σε κείμενα,  σε σκέψεις, αλλά και τον ένα στον άλλο. Μας βοήθησε να νιώσουμε τη γοητεία της συνάντησης, της έκφρασης και της ανταλλαγής.

Και αν από το Σεπτέμβρη δε θα μας αγκαλιάζει όλους μαζί η ίδια αίθουσα, είπαμε μήπως, κάποιοι από μας, ξαναζωντανέψουμε τη χρυσόσκονη σα μια παρέα, μια παρέα που διψάει να μάθει «μανταρίνι και άψινθο» (Ελύτης αυτό, Μαρία :-) ), μια παρέα που σχηματίστηκε σε μια τάξη και που καθημερινά, με συνέπεια και επιμονή, γκρέμιζε τους τοίχους της, για να κοινωνήσει το έξω με το μέσα, για να μπορεί να ταξιδεύει απερίσπαστη στο χώρο και το χρόνο (κι ας λέει ο Ηράκλειτος) και να απολαμβάνει ό,τι μπορεί να απολαύσει.

Παίρνει, λοιπόν, η χρυσόσκονη τα κουβαδάκια της, μαγιό, ομπρέλα, φτυαράκια, βατραχοπέδιλα και μάσκα και πάει να στήσει το αντίσκηνό της στις όχθες του καλοκαιριού. Βλέπω το Σεπτέμβρη να μας κλείνει το μάτι. Θα δούμε αν θα του το κλείσουμε κι εμείς, ε;

ΥΓ. Πώς να κάνω εγώ την τελευταία ανάρτηση χωρίς να ευχαριστήσω όλους εσάς που ταξιδέψαμε μαζί; Χωρίς να σας ξαναπώ μονότονα πόσο σας καμάρωνα και σας καμαρώνω, πόσο από την ομορφιά σας δανείστηκε η χρυσόσκονή μας;

Καλό καλοκαίρι.

Πρωτοβουλία, Περιέργεια, Έρωτας.

Θυμόσαστε το θέμα των εξετάσεων της λογοτεχνίας στο παράλληλο κείμενο; Με αφορμή το Επί ασπαλάθων αλλά και τη γνωστή Δήλωση του Σεφέρη κατά της δικτατορίας, τέθηκε το θέμα της προάσπισης της Δημοκρατίας από τους πολίτες και τους πνευματικούς ανθρώπους.

Η Κατερίνα Μ. 
Τελειώνοντας την εξέταση κατέβηκε ενθουσιασμένη, κατευχαριστημένη από το γραπτό της. "Το 5ο θέμα θα σας αρέσει, κύριε, είμαι σίγουρη!". Χάρηκα τη χαρά της, χάρηκα το διαφορετικό τρόπο που προτείνει ένα παιδί, βγαίνοντας από την αίθουσα της εξέτασης: καμιά αγωνία για το βαθμό, για τις "λύσεις". Όλη η έγνοια για την ουσία. 
Πού έχει πάει η συζήτηση για τις έννοιες, για τα θέματα, η συζήτηση για μας τους ίδιους, στο σχολείο; Πόσο σφυρηλατούμε τη σκέψη, το συναίσθημα, τη δημιουργικότητα;
Υποσχέθηκα στην Κατερίνα να αναρτήσουμε την απάντηση, να τη χαρούμε και να τη συζητήσουμε.
Και την παραθέτω εδώ, καταθέτοντας τη συγκίνηση και τη χαρά μου για τα παιδιά που συνάντησα φέτος και πορευτήκαμε μαζί  στη λογοτεχνία της β΄ τάξης.

" Πόσο παράλογο μας φαίνεται για μια μητέρα να σκοτώσει το παιδί της; Είναι κάτι το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με τα πιστεύω και τις αξίες μας. Κι όμως, όταν η Ελλάδα δηλητηριάζει σιγά σιγά τη Δημοκρατία, εμείς απλώς παρακολουθούμε. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς; Να μιλήσουμε και να αναφερθούμε στα «πουλημένα» μέσα μαζικής ενημέρωσης ή να εκφράσουμε πιο δραστικά τις απόψεις μας μπροστά από τη Βουλή με τα μάτια μας δακρυσμένα από τους καπνούς;

Ακούμε συνέχεια λόγο για μετανάστες που διαπράττουν εγκλήματα, για ξένους που φταίνε για την κατάσταση της χώρας μας κι όμως κανένας μετανάστης δε βρίσκεται στην εξουσία να κινεί τα νήματα της Ελλάδας.   Οι ξένοι δεν παίρνουν απ’ τις οικογένειές μας το φαγητό αλλά ούτε και τα χρήματά μας. Αντίθετα, μας προσφέρουν ένα πιάτο με ευκαιρίες, με την ευκαιρία να γίνουμε πιο δεκτικοί, με την ευκαιρία να ανοίξουμε το μυαλό μας και τα δεσμά που μας κρατάνε προσηλωμένους σε συγκεκριμένες απόψεις.

            Σε μια χώρα που η ανεργία είναι στα ύψη, που το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο, που θα κοιτάξουμε το μετανάστη να παλεύει για το φαγητό του και θα τον φτύνουμε αντί να τον βοηθάμε, σε μια τέτοια χώρα πώς τολμούν να μας μιλάνε για πρόοδο; Και, ακόμα χειρότερα, μπορούμε εμείς να το πιστεύουμε;

            Κάποιοι δεν το πιστεύουν γιατί η παιδεία  τους και η μόρφωσή τους δεν τους το επιτρέπει, αλλά παρόλα αυτά σιωπούν. Πώς μπορούν να ονομάζονται πνευματικοί άνθρωποι αν χάνουν και ξεχνούν τη δύναμη του πνεύματός τους; Πρόοδος θα υπάρξει μόνο αν αλλάξουμε όλοι μας. Σε μια κοινωνία ελεγχόμενη από τις θρησκείες και τη μισαλλοδοξία, η μόνη άμεση διαφορά θα μπορέσει να γίνει στις ψυχές μας.

            Δε γνωρίζω πολλά για τη ζωή αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι κανείς μας δεν τη ζει. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΕΡΩΤΑΣ, είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή. Και όταν θα περάσουμε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου, πρέπει όλοι να σκεφτούμε ποιες θα χαρακτηρίζουν εμάς και αν η υποδούλωση, ο μισανθρωπισμός και το μίσος μάς αρκούν." 

                                                                                                                                            Κατερίνα Μ.

Όχι, Κατερίνα, δε μας αρκούν.  

ένα περισκόπιο για να διαβάζουμε τον κόσμο

Δε σας λείψαν τα μαθήματα; ( Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να απαντήσετε!)

Αμετανόητος, λέω να κάνουμε ένα ακόμα. Ας δούμε σήμερα πώς ένας συγγραφέας λογοτεχνίας μάς προσφέρει ένα περισκόπιο για να «διαβάζουμε» τον κόσμο και ταυτόχρονα τις οδηγίες για τη χρήση του. Κι ας το δούμε μέσα από ένα παράδειγμα του Μίλαν Κούντερα, του φοβερού Τσέχου συγγραφέα που αυτές τις μέρες μετά από καιρό μάλιστα θα κυκλοφορήσει και νέο βιβλίο.

Ξεκινώντας τη Βραδύτητα του Κούντερα ερχόμαστε αμέσως σ’ επαφή με τη δύναμη ενός κειμένου μ’ έντονα σημειολογικά και ψυχογραφικά στοιχεία. Στην πρώτη κιόλας σελίδα έχουμε μια εικόνα. Μια απλή, καθημερινή εικόνα  που προκαλεί ένα μάλλον απλό προβληματισμό στην ηρωίδα. Ο προβληματισμός αυτός, με όλη την απλότητά του λειτουργεί σαν το πρώτο σκαλοπάτι, για να προχωρήσουμε τη σκέψη μας πιασμένοι από το χέρι του συγγραφέα. 

            «Μας ήρθε ξαφνικά η διάθεση να περάσουμε από νωρίς τη νύχτα σ’ ένα πύργο. Πολλοί πύργοι στη Γαλλία έχουν γίνει ξενοδοχεία: ένα τετράγωνο όλο πράσινο, χαμένο σε μια έκταση όλο ασκήμια χωρίς πράσινο· ένα κομματάκι από αλέες, δέντρα και πουλιά στη μέση ενός απέραντου δικτύου από δρόμους. Οδηγώ και, στο καθρεφτάκι, προσέχω πίσω μου ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός περιμένει την ευκαιρία να με προσπεράσει· παραμονεύει αυτή τη στιγμή όπως το αρπαχτικό παραμονεύει ένα σπουργίτι.

            Η Βέρα, η γυναίκα μου, μου λέει: «Κάθε πενήντα λεπτά πεθαίνει κι ένας άνθρωπος στους δρόμους της Γαλλίας. Για κοίτα όλους αυτούς τους τρελούς που τρέχουν γύρω μας. Είναι οι ίδιοι που γίνονται υπερβολικά συνετοί όταν κακοποιείται κάποια γριά μπροστά στα μάτια τους στο δρόμο. Τι συμβαίνει και δεν φοβούνται όταν βρίσκονται στο τιμόνι;»                                                                                                                                     (σελ.7)

                                                                                                                                    

Δοκίμιο και λογοτεχνία συγχέονται (γλυκά…) πλέον, όταν ο αφηγητής θα αποπειραθεί να δώσει μιαν απάντηση στο ερώτημα της γυναίκας του, που τώρα μπορεί να είναι και δικό μας. Ο αφηγητής – οδηγός «διαβάζει» την εικόνα με τα μάτια της σκέψης του, αποπειράται να αναλύσει, να ερμηνεύσει ένα απλό ερώτημα που του προσφέρει η πραγματικότητα που βιώνει. Τι συμβαίνει, λοιπόν, γι’ αυτόν; «Δεν φοβούνται όταν βρίσκονται στο τιμόνι;»

«Τι να απαντήσεις; Μάλλον το εξής: ο άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοτοσικλέτα του δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρά μόνο στην παρούσα στιγμή της πτήσης του· γαντζώνεται πάνω σ’ ένα κλάσμα του χρόνου αποκομμένο και από το παρελθόν και από το μέλλον· αποσπάται από τη συνέχεια του χρόνου· είναι εκτός χρόνου· μ’ άλλα λόγια, βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης· σ’ αυτή την κατάσταση, δεν ξέρει τίποτα για την ηλικία του, δεν ξέρει τίποτα για τη γυναίκα του, τίποτα για τα παιδιά του, τίποτα για τις σκοτούρες του, και ως εκ τούτου δεν φοβάται, διότι η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον, και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Η ταχύτητα είναι μορφή έκστασης που την έκανε δώρο στον άνθρωπο η τεχνολογική επανάσταση. Σε αντίθεση με τον μοτοσικλετιστή, ο δρομέας είναι πάντοτε παρών στο σώμα του, αφού είναι αναγκασμένος να σκέφτεται ασταμάτητα τις φουσκάλες του, το λαχάνιασμά του· όταν τρέχει, αισθάνεται το βάρος του, την ηλικία του, έχοντας όσο ποτέ άλλοτε συνείδηση του εαυτού του και του χρόνου της ζωής του. Όλα αλλάζουν όταν ο άνθρωπος εκχωρεί την ικανότητά του για ταχύτητα σε μια μηχανή: από εκείνη τη στιγμή το σώμα του βρίσκεται εκτός παιχνιδιού και παραδίδεται σε μια ταχύτητα που είναι ασώματη, άυλη, ταχύτητα αμιγής, ταχύτητα καθαυτήν, ταχύτητα έκσταση.»             (σελ.8-9)

                                                                                                                 

Βέβαια, η ανάλυση του αφηγητή επιλέγει μιαν οδό που οδηγεί στην ταχύτητα, στην έννοια της ταχύτητας. Αυτή επέλεξε, γιατί ξέρει πολύ καλά πού θέλει να οδηγήσει το κείμενό του, τη σκέψη του, εσένα. Αυτός, άλλωστε, χτίζει εξαρχής το έργο, αυτός είναι ο δημιουργός που ορίζει τη μορφή, που πλάθει τη μορφή.

Κι αν εμάς η ανάλυσή του δε μας ικανοποιεί, ακόμα καλύτερα! Φαίνεται – αφού διαμορφώσαμε κιόλας δική μας ερμηνεία – πως αρχίζει και μας κολλάει το κουσούρι της ανάγνωσης των εικόνων του κόσμου. Πως αρχίζουμε και οικειοποιούμαστε τον πλούτο του υπεδάφους, πως, δημιουργώντας ρωγμές στην επιφάνεια των πραγμάτων, αγγίζουμε τις πρώτες υδάτινες, καθάριες φλέβες. Θέλω να πω πως ο συγγραφέας πολλές φορές μας προσφέρει ένα περισκόπιο και ταυτόχρονα μια μέθοδο χρήσης του προκαλώντας μας σε μιαν – τουλάχιστον απολαυστική – ανάγνωση του κόσμου.

Τι λέτε; Έτσι είναι; Το έχετε παρατηρήσει σε άλλα σας διαβάσματα;

( Και, μεταξύ μας, καλός ο Κούντερα, ε; Αν σας μπήκε η ιδέα να διαβάσετε κάποιο δικό του, μπορείτε να αρχίσετε με το «Βαλς του αποχαιρετισμού» ή το «Η ζωή είναι αλλού» )

                           

Για μια καλύτερη σχεση

(αραγε 8α μπορεσει να γινει καποια στιγμη αυτό????)  

           Για να μπορέσουμε να γίνουμε παιδαγωγοί και σύμβουλοι των εφήβων θα πρέπει πρώτα να φροντίσουμε να εγκαταστήσουμε μια γνήσια σχέση μαζί τους. Φοβάμαι δυστυχώς ότι πολλές φορές η σχέση καθηγητή-μαθητή είναι μια ανεκμετάλλευτη σχέση. Ο μεγάλος αριθμός μαθητών μέσα στην τάξη, οι λίγες ώρες παραμονής των εκπαιδευτικών μέσα στο Σχολείο, ο φόρτος εργασίας (καθηγητών και μαθητών) κ.α. μπορεί να συμβάλλουν σ’ αυτό. Για να έχουμε καλύτερη επικοινωνία τόσο με την ομάδα της τάξης όσο και με τον κάθε μαθητή ξεχωριστά πρέπει να γίνει πιο ουσιαστική σχέση μας μαζί τους. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν:

·        Η σχέση μας είναι προσωπική. Κάθε μαθητής είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός κόσμος και έχει ανάγκη μια εξατομικευμένη προσέγγιση. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί πρέπει να αποφεύγονται.

·        Η καθοδήγησή μας ανταποκρίνεται (τις περισσότερες φορές) σε αίτημα δικό τους ή των οικογενειών τους. Η άκαιρη ή απρόσκλητη ή η δημόσια συμβουλή (π.χ. μέσα στην τάξη) μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα.

·        Επιδεικνύουμε συμπάθεια και ευσπλαχνία προς όλους (κάθε επίδοσης, κάθε διαγωγής, κάθε φυλής, φύλου, κοινωνικής κατάστασης κ.α.).

·        Είναι φυσικό κάποιους μαθητές να τους συμπαθούμε περισσότερο θα πρέπει αυτό να το δείχνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο για να μην αποθαρρύνουμε  και τους υπολοίπους.

·        Ακόμη περισσότερο πρέπει να συγκρατούμε τα ακραία αισθήματα θυμού και απόρριψης σε κάποιους ζωηρούς ή χαμηλών επιδόσεων μαθητές.

·        Τα παράπονά μας για τις επιδόσεις ή την συμπεριφορά ενός τμήματος δεν τα εκφράζουμε υποτιμώντας και αποδοκιμάζοντας ένα τμήμα. Υπάρχει κίνδυνος να υιοθετήσουν οι μαθητές ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά και την επίδοση την οποία εμείς ως «ειδικοί» εκφράζουμε. Άλλωστε ο ρόλος ο δικός μας είναι ακριβώς να διορθώσουμε όλα αυτά και όχι να τα παγιώσουμε.

·        Τμήματα με μέτριους μαθητές τα επαινούμε συχνότερα (όταν διακρίνονται σε κάποιες εκδηλώσεις) ώστε να ρίχνουμε τους μαθητές τους στο φιλότιμο. Είναι κρίμα να χάνεται η ευκαιρία να πλησιάσουμε κάποιους μαθητές επειδή έχουμε υιοθετήσει άθελά μας κάποια στερεοτυπική αντίληψη για ένα τμήμα ή για κάποιους μαθητές.

·        Στις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών ενός τμήματος να αναλαμβάνουμε και τις προσωπικές μας ευθύνες. Άλλωστε οι γραπτές και οι προφορικές εξετάσεις δεν γίνονται μόνο για να αξιολογηθούν οι μαθητές. Αξιολογούμε και επαναπροσδιορίζουμε και εμείς οι εκπαιδευτικοί τον τρόπο παρουσίασης του μαθήματός μας αλλά και τον τρόπο που εξετάζουμε τους μαθητές.
                                                                   ( Μαίρη Ευθυμίου Σταυρινίδου)

Ο μικρός Πρίγκιπας!

Ο μικρός Πρίγκιπας, μια νουβέλα με μορφή παραμυθιού!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το βιβλίο: Συγγραφέας του βιβλίου ο Γάλλος  Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (29 Ιουνίου 1900- 31 Ιουλίου 1944). Γάλλος συγγραφέας ο οποίος έγινε γνωστός για το έργο του ο Μικρός Πρίγκιπας.
 Η υπόθεση του βιβλίου ειναι φανταστική. Το θέμα του βιβλίου είναι το εξής: ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί (το Μικρό Πρίγκιπα), γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο. Ο καινούργιος του φίλος σιγά-σιγά τού διηγείται την επίσκεψή του σε άλλους πλανήτες, όπου υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι αλλά και κάποιοι (ελάχιστοι) περισσότερο "ανθρώπινοι". Δεν ξεχνάει ποτέ και με τίποτα τις ερωτήσεις που έχει υποβάλει, ενώ ο ίδιος, αντίθετα, δεν συνηθίζει ν' απαντάει στις ερωτήσεις των άλλων.

Και να κάποια αποσπάσματα απο το βιβλίο (ίσως και τα πιο χαρακτηριστικα)

-Θα ήταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. 

Αν έρχεσαι, λόγου χάρη, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θ' αρχίζω απο τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νιώθω πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγομαι' θα ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε και να'ναι, δε θα ξέρω πότε ποιά ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της..Σ' όλα χρειάζεται κάποια τελετή.
-Τι είναι τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας;
-Ειναι και αυτό κάτι που παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Ειναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες.[..]

- Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

 - Σε παρακαλώ..., ημέρωσέ με, του είπε!  - Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δε με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

   - Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!
  - Τι πρέπει να κάνω;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
  - Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.   Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...[..]

- Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.

- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…

- Και βέβαια, είπε η αλεπού.

- Όμως θα κλαις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Και βέβαια, είπε η αλεπού.

- Επομένως δεν κέρδισες τίποτα

- Κέρδισα, είπε η αλεπού, κέρδισα το χρώμα του σταριού.

--Αντίο, είπε η αλεπού. Και να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. 

-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Είν' ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει να 'χει τόση σημασία.
-Είν' ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου. ..είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται...[..]

(Παρόλο που ειναι διαδεδομένο ως βιβλίο για παιδιά, απο πολλούς θεωρείται οτι απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους --> μικρους-μεγάλους- άλλωστε και οι μεγάλοι παιδιά ειναι κατά βάθος!-, θεωρώ πως απο αυτό το βιβλίο όσες φορές και να το διαβάσει καποιος πάντα κάτι θα έχει να κερδίσει !!! ) Ελπίζω να σας αρέσει!!!

Ενδιαφέρουσες (πείτε μου αν είναι) πληροφορίες!!!

Τώρα που πλησιάζουν οι ...εξετάσεις αλλά και γενικότερα είναι καλό να γνωρίζουμε μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες:

Κατά την διάρκεια του ύπνου, δηλαδή, ότι έχουμε διαβάσει ή γενικότερα έχουμε βιώσει εγκαθίσταται από την προσωρινή στην μόνιμη μνήμη του εγκεφάλου. Επομένως, ένας αποτελεσματικός τρόπος να θυμόμαστε την επόμενη μέρα μαθήματα που διαβάσαμε την προηγούμενη είναι να απολαύσουμε έναν καλό ύπνο! Κοιμηθείτε λοιπόν (κατά προτίμηση όχι πάνω στο βιβλίο…)!

 Εδώ τονίζονται οι ευεργετικές ιδιότητες της μουσικής και του τραγουδιού!

  

Από ό,τι φαίνεται η μουσική έχει την δυνατότητα να επιδιορθώνει βλάβες του εγκεφάλου αλλά και να επαναφέρει χαμένες αναμνήσεις…δεν είναι φοβερό;;; Όσοι λοιπόν μπορείτε να συγκεντρωθείτε, ακόμα και διαβάστε με μουσική για να αποτελέσει έτσι ένα μέρος της καθημερινής σας ζωής!

Ξέρατε ότι όταν είστε αγχωμένοι βοηθάει σημαντικά να αρχίσετε να τραγουδάτε; Μην σας φανεί λοιπόν περίεργο αν πριν τις εξετάσεις δείτε κάποιους να …τραγουδάνε. Δεν είναι ότι είναι χαρούμενοι, κάθε άλλο!

  Τέλος κάτι για την …Σοκολάτα…!!!

Ειδικά οι θετικο-τεχνολογικοί  πρέπει να ενθουσιαστούν τώρα που ξέρουν ότι τρώγοντας σοκολάτα μπορούν να βελτιώσουν τις μαθηματικές τους ικανότητες! Οι υπόλοιποι μπορούμε επίσης να υιοθετήσουμε την σοκολάτα στο διαιτολόγιο μας καθώς η κατανάλωσή της, πριν επιχειρήσουμε να διαβάσουμε ή να γράψουμε ένα διαγώνισμα, αυξάνει τις πιθανότητες που έχουμε να κατανοήσουμε τις πληροφορίες που μας δίνονται και να περάσουμε με έναν υψηλότερο βαθμό! Ωστόσο, μόνο η σοκολάτα δεν κάνει θαύματα…, οπότε έχετε στο νου σας : << Μέτρον Άριστον>>  και <<Συν Αθηνά και Χείρα Κίνει>> !

"Η άνοιξη και αυτή προϊόν του ανθρώπου είναι"

            

Φέτος τον Ελύτη δεν τον αναλύσαμε και πολύ – σχεδόν καθόλου.

Κομματάκια τον κάναμε, αποσπάσματα ακούσαμε, διαβάσαμε και ανταλλάξαμε, πήραμε στίχους και τους βάλαμε χρώμα, τον τραγουδήσαμε, τον ακούσαμε μελοποιημένο – αντιφιλολογική δουλειά, δηλαδή.

            Κι όταν πήραμε λίγη από τη σπιρτάδα του υπερρεαλισμού του, όταν ξαφνιαστήκαμε από  τον αειθαλή κόσμο του τού φωτός, όταν αντικρύσαμε τις φρέσκιες γραμμές και τα ανατρεπτικά του σχήματα, τα όντα του δικού του παραδείσου, είπαμε να στήσουμε μια παράσταση  με τα υλικά αυτά.

            Στο πρόγραμμα της παράστασης γράψαμε:

«Στροφές ακρωτηριασμένες, μισοί στίχοι, σπασμένες λέξεις, ένα τίποτε∙

κι απ’ αυτό το τίποτε, ένα θαύμα: μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά, τον ατομικό της μύθο και ολόκληρο τον φυσικό και ανθρώπινο διάκοσμο του πολιτιστικού χώρου όπου αναπτύχθηκε.»

Δανειζόμαστε τα λόγια αυτά του Ελύτη για την ποίηση της Σαπφώς, για να περιγράψουμε τη μικρή μας παράσταση. Μια παράσταση καμωμένη με τα υλικά του Ελύτη, αντλημένα από το θαλασσινό κήπο του. Δέντρα ξετρελαμένα από πουλιά, παιδιά με παράξενα πουλιά στα χέρια, πεταλούδες που πετάν απ’ τα στήθια μας, η άνοιξη, που είναι προϊόν του ανθρώπου, μαγισσάκια και κυανά κορίτσια, θεόρατες μέλισσες, μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο, μια συνείδηση πάμφωτη που στήνει το δικό της Παράδεισο.

Αυτόν τον Παράδεισο, το σπαρμένο με δέντρα λέξεων που τ’ ασημώνει ο άνεμος καθώς λεύκες, από ανθρώπους που βλέπουν να επαναστρέφει επάνω τους το δίκιο που τους είχε αφαιρεθεί, από πουλιά που ακόμα και μέσα στην αλήθεια του θανάτου επιμένουν να κελαηδούν ελληνικά, και να λεν «έρωτας», «έρωτας», «έρωτας», αυτόν τον Παράδεισο χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδούμε σήμερα.

            Ήρθαν η Ειρήνη, η Κατερίνα, η  Βασιλική, ο Πάνος, η Αναστασία και μετά κι η Ελεάννα κι ο μικρός Πάνος κι ο Παντελής. Κι όταν ήρθε να μας βοηθήσει και η Λίλα, που τόσα χρόνια μόνο μαζί κάναμε ό,τι κάναμε, τότε απογειωθήκαμε.

            Ακούσαμε. Μάθαμε. Συνεργαστήκαμε. Δοκιμάσαμε ξανά και ξανά.

Τραγουδήσαμε. Εκνευριστήκαμε, γελάσαμε, παίξαμε. Συναντηθήκαμε. Στο πεδίο μιας λυτρωτικής ποίησης, που ήταν εκεί λες για να μας ενώνει.

Επιτρέψτε μου, μετά απ’ αυτές τις Κυριακές, μετά απ’ αυτή τη συμπόρευση σ’αυτό το σύντομο αλλά μεστό ταξίδι: μας αισθάνομαι μια αγκαλιά. Κι αν το δηλώνω δημόσια, είναι για να κλείσω το μάτι προτρέποντας τον καθένα σε τέτοιες συναντήσεις.

            ( Το ‘λεγε η Ελεάννα - δεν το ‘ λεγε;- :

«ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ

ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια

των παιδιών που κρατιούνται χέρι χέρι

των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται.»)

            Ποιες οι δικές σας εντυπώσεις; 

Μια παρουσίαση του Ελύτη για τον Ελύτη

Οι μέρες πλησιάζουν. Και ενώ ήταν πριν μήνες, που ξεκινήσαμε τις πρόβες, τώρα δεν μένουν παρά λίγες μέρες πριν από τη "μεγάλη παράσταση". Η αλήθεια είναι πως εμείς - και όταν λέω εμείς, εννοώ η Ειρήνη, η Αναστασία, η Κατερίνα, ο Πάνος, ο δεύτερος Πάνος, η Ελεάννα, η κυρία Τζέτζου, εγώ και φυσικά ο κύριος Μάνεσης - δεν περιμέναμε να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε κάτι τόσο όμορφο (εσείς θα κρίνετε αν είναι όμορφο, αλλά εγώ έχω μια ελπίδα...) και μάλιστα να ετοιμαζόμαστε να το παρουσιάσουμε στο σχολείο. Αλλά να που έγινε.

Όλα ξεκίνησαν με λίγη διάθεση. Λίγη διάθεση για μουσική, λίγη διάθεση για τραγούδι, λίγη διάθεση για γέλιο. Και στην πραγματικότητα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά λίγη διάθεση στην αρχή. Τις πρώτες εβδομάδες μάλιστα, απλώς συγκεντρωνόμασταν στο σχολείο τις Κυριακές για λίγες ώρες και τραγουδούσαμε. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Για αυτό δεν ξέραμε και τι θα γινόταν.

Όμως, μετά από λίγο καιρό, εμφανίστηκε ο κύριος Μάνεσης με απολύτως έτοιμο το σχέδιο της παρουσίασης, το σενάριο, όπως θέλετε πείτε το. Εμείς όπως καταλαβαίνετε, κατενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε αμέσως πρόβα. Καθώς λοιπόν διαβάζαμε σταδιακά το "σενάριο", γρήγορα διαπιστώσαμε πως κάθε λέξη, κάθε στίχος, κάθε απόσπασμα, κάθε ποίημα και κάθε τραγούδι ήταν και είναι αποκλειστικά του Οδυσσέα Ελύτη. Αυτό μας ενθουσίασε ακόμη περισσότερο. Εμείς το μόνο που είχαμε να κάνουμε, ήταν να απαγγείλουμε και να τραγουδήσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε (δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται παρεμπιπτόντως), για να τιμήσουμε τον μεγάλο ποιητή. Και αυτό ελπίζουμε να επιτύχουμε.

Και τώρα μια μικρή γεύση από την επικείμενη παράσταση...

 Σε ευλογημένη μέρα

Σ’ ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό

σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο

Σ’ όλα τα σπίτια σ’ όλα τα παράθυρα

δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα

Σ’ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο παλιό κρασί

νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι

Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα

πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά

Ν’ αρχίσει το τραγούδι ν’ ανεβεί ο πικρός καημός

να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός

Το κόκκινο άλογο

- Ε που πας Γυναίκα με το μυτερό καπέλο και άλλο δεν αντέχω

- Στις τζιτζιφιές τις κόκκινες πηγαίνω και στα κρεμαστά νερά που βαφτισμένον σ' έχω

- Έφτασαν άνθρωποι κακοί κι από τα χρόνια μου έκλεψαν μια μέρα

- Είναι ο αέρας περαστός εκεί και μένουν οι κακοί από πέρα

- Δώσε φιλάκι του Χριστού στο πιο μικρό λουλούδι πες να με θυμάται

- Πως μίκρυνε θα πω η αυλή και το παιδί που σ' έκοψε κοιμάται

Τα υπόλοιπα την Πέμπτη 8 Μαΐου στο σχολείο ή το Σάββατο 10 Μαΐου στην Ευαγγελική στη Νέα Σμύρνη.

Το έργο ενός συγγραφέα, ένα σύμπαν ολόκληρο

Ένας κολομβιανός συγγραφέας, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, πριν λίγες μέρες πεθαίνει και το γεγονός αυτό γίνεται πρώτη είδηση στα ΜΜΕ όλου του κόσμου.

            Παγκόσμια συγκίνηση. Εκατομμύρια κόσμου θρηνεί, διάσημοι και άσημοι μιλάνε γι’ αυτόν με τρυφερότητα και έντονη συγκίνηση. Οι κυβερνήσεις της Κολομβίας αλλά και του Μεξικού (ζούσε εκεί πάνω από 50 χρόνια) αναλαμβάνουν από κοινού τη νεκρώσιμη τελετή, όπου τον αποχαιρετούν οι πρόεδροι των δύο χωρών. Τριήμερο εθνικό πένθος στην Κολομβία, μεσίστιες οι σημαίες στα δημόσια κτίρια. Συλλυπητήρια από τον πρόεδρο των ΗΠΑ και εκατοντάδων άλλων χωρών. Δηλώσεις, αποτιμήσεις του έργου του, εκδηλώσεις λατρείας, χιλιάδες κίτρινα τριαντάφυλλα, που ήταν τα αγαπημένα του – πώς το ‘ξεραν τόσοι; - αποθέτουν στην τεφροδόχο του, ακουμπούν στα μέρη που πέρασε, έζησε, αγάπησε.

            Κι όμως. Ήταν «μόνο» ένας συγγραφέας. Ένας άνθρωπος που έγραφε ιστορίες, παραμύθια, όπως υποτιμητικά λένε καμιά φορά.

            Δεν ξέρω αν εξηγείται αλλιώς. Φαίνεται πως μπορεί να γίνει τεράστια η δύναμη που κρύβουν κάποιες απ’ αυτές τις ιστορίες. Φαίνεται πως μπορούν να καθρεφτίζουν την ίδια μας την ψυχή, να νοηματοδοτούν τον κόσμο μας, να θρέφουν τα όνειρα και να μας προσφέρουν τον ουρανό που ζητάμε για να ζήσουμε. Φαίνεται πως προσφέρουν το ευ ζην.

            Καθώς βλέπω στις ειδήσεις τους επίσημους και τους πολιτικούς  να βγάζουν λόγους για το μεγάλο συγγραφέα, κρυφά και πονηρά του κλείνω το μάτι. Δε χρειάζεται να του το πω, το ξέρει.  Νικάμε, Γκάμπο, υποκλίνονται στις ιστορίες, υποκλίνονται στα παραμύθια, σαν την ηλιαχτίδα πάνω στα  σκεπάσματα η ομορφιά: κανένα δεν μπορεί να τη σκεπάσει.

( Εσείς; Θα μπορούσατε να εξηγήσετε αλλιώς την τεράστια θέση που μπορεί να πάρει στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων ένας άνθρωπος που απλώς γράφει ιστορίες;)

Γιορτή αγάπης

Πάσχα, λοιπόν, γιορτή αγάπης. Και γίνεται τόσο γόνιμη, όταν τα ωραία λόγια κι οι ευχές γίνονται πράξη.

Δείτε: Ο καλός διαδικτυακός φίλος από τη Θεσσαλονίκη και, τρόπον τινά, συμμαθητής μας, ο Επίκουρος ( Βαγγέλης Μίχος) το Μεγάλο Σάββατο κρέμασε  σε δέντρα της παραλίας της πόλης δωράκια-βιβλία με ποιήματα. Προσεκτικά συσκευασμένα, για να αντέχουν τις κακουχίες του καιρού (και των ανθρώπων;), με  σκεπτικό τη χαρά που γεύτηκε ο ίδιος ως αναγνώστης τους να τη γευτούν και οι άλλοι, 

τη χαρά της απαλλαγής από την αίσθηση ιδιοκτησίας που μας έχει γίνει βραχνάς,  

τη μοιρασιά της ομορφιάς, με πρόθεση, όπως ο ίδιος γράφει: 

" να γίνουμε συνδημιουργοί ενός κλίματος που θα συμβάλει στην αναζήτηση νέων δρόμων στη ζωή μας", γιατί

 "μια κοινωνία που θα ενώνεται με τα δεσμά των στίχων ποιημάτων 

δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια κοινωνία της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς" 

Δείτε εδώ την ανάρτηση του Επίκουρου από το ιστολόγιό του.

Τι λέτε; Εκτός από μια πρωτοβουλία αξιέπαινη δεν είναι και μια ωραία ιδέα για δράση;